Rozdział 18

Nie mogłam przekonać Meg, żeby porozmawiała z Zaynem i wyjaśniła swoje zachowanie. Oficjalnie nie zerwali, ale ich związek stanął przed znakiem zapytania. Wiem, że ona wcale nie chciała go zdradzić, ale stało się to, co się stało, ona zraniła jego uczucia... Cholera, chłopak nie zasługuje na takie coś! Ale znam Meg, to nie jest żadna zdradliwa suka, więc nie odwrócę się od niej. Jednak na razie trzymam z chłopakami, Zayn to docenia. Wybrałam jego zamiast mojej najlepszej przyjaciółki, ale on potrzebował wsparcia... Wracając do moich spraw, tulipan od Lou był uroczy. Zapamiętał nawet kolor, to znaczy, że uważnie słuchał. Lubię, kiedy ktoś mnie słucha, Louis zarobił dużego plusa w moim notowaniu znajomych. Jadłam płatki, gdy zadzwoniła Alyssa i kazała mi opowiedzieć, jak poszło mi na "polowaniu na singla".
- Nijak, same napakowane bałwany... na szczęście zjawił się Louis i mnie wybawił, resztę nocy spędziłam z nim.
- To pewnie się dobrze bawiłaś. Rozumiecie się prawie bez słów, no i oboje jesteście równie szaleni. Chociaż dobrze udajesz poważną...
- Bo mój zawód tego wymaga. Uwierz, kiedy tylko mogę, pozwalam by mi totalnie odpaliło! Te moje huśtawki nastrojów są niesamowite. Raz szaleję i zachowuję się jak nienormalna, a drugi raz potrzebuję, by ktoś mnie przytulił i okazał wsparcie, kiedy indziej znowu jestem opanowana i poważna... Gram mnóstwo postaci, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.
- Ale jedno się nie zmienia: potrzebujesz faceta, który będzie się tobą opiekował, ale którym też mogłabyś się zaopiekować. Damsko-męska równowaga - powiedziała Alyssa, a ja aż przestałam jeść ze zdumienia.
- Nie wiem, jak to robisz, ale chyba czytasz mi w myślach. Wszyscy na twoim wydziale tak mają? - spytałam, będąc w głębokim szoku. Wszystko o mnie wiedziała, choć ja to ukrywałam...
- Przeważnie. Może ja po prostu jestem dobrym obserwatorem. Co robisz dzisiaj?
- Spędzam dzień z chłopakami i Claudią, stęsknili się za nami - odpowiedziałam, wkładając pustą miskę do zmywarki. Zakończyłam rozmowę i poszłam się ubrać. Założyłam ciemnopomarańczowe rurki i białą tunikę, a na szyję wisiorek z tygrysim okiem, moim kamieniem zodiakalnym. Podobno moje oczy wyglądają dokładnie jak ten kamień i czasem mam wzrok tygrysicy XD Kilka kroków i już byłam pod ich drzwiami. Nie zdążyłam nawet zapukać, porwali mnie do środka i prawie zadusili podczas zbiorowego miśka.
- To co chcecie dzisiaj robić, dziewczyny? - zapytał mnie i Claudię Liam. Ona popukała w kalendarz i powiedziała:
- Z tego, co widzę, idziemy do przedszkola. Mogliście nam wcześniej powiedzieć, mam kilka bajek z dzieciństwa w domu, wzięłabym - chłopcy zrobili zdezorientowane miny, a potem Harry pacnął się w czoło.
- Zupełnie o tym zapomnieliśmy, pani Figgles zaprosiła nas już dawno temu... przepraszamy was, nie musicie iść z nami, jeśli nie chcecie - powiedział, a ja wzięłam na bok Claudię i chwilę omawiałyśmy tę kwestię.
- Pójdziemy z wami i wesprzemy was, bo piętnaścioro dzieci to dość spora grupa - oznajmiłam, a im wyraźnie ulżyło. No, może oprócz Louisa, który stwierdził, że lubi dzieci i ta piętnastka to żadne wyzwanie. Parę ulic dalej znajdowało się owo przedszkole, dość niewielkie, ale o dobrej renomie. W jakimś rankingu w Timesach dostało czwarte miejsce, czyli całkiem wysoko. W drzwiach wejściowych stała starsza kobieta, gestem zaprosiła nas do środka. Wprowadziła nas do sali, w której siedziało na dywanie piętnaścioro dzieci w wieku około 4-5 lat. Gdy tylko zobaczyły chłopców, zaczęły piszczeć i podbiegły się do nich przytulić. Louis natychmiast otworzył szeroko ramiona i pozwolił, by gromadka uwiesiła się na nim i powaliła na ziemię.
- Wasi najmłodsi fani - powiedziała z uśmiechem kobieta. - Jestem zaszczycona, że przyjęliście moje zaproszenie, dla tych dzieci wasza wizyta znaczy bardzo wiele. Widzę, że przyprowadziliście swoje dziewczyny, przyda się każda pomoc.
- Ja jestem tylko przyjaciółką - sprostowałam, żałując, że tak brzmi prawda. Starsza pani zawołała swoich małych podopiecznych i nakazała im dobrze się zachowywać, bo "ci mili panowie" będą się z nimi dzisiaj bawić.
- Niestety muszę wyjść, ale zastąpi mnie jedna z moich pracownic, zaraz powinna przyjść. To licealistka, dorabia sobie na studia, postanowiłam jej w tym pomóc. Miła dziewczyna, ale trochę roztrzepana. Na szczęście ma podejście do dzieci, a te ją polubiły. Jeszcze raz dziękuję - powiedziała i wyszła. Spojrzeliśmy na przedszkolaki, a one na nas.
- Poczytać wam coś? - zaproponował Liam, a mała dziewczynka podała mu książkę z obrazkami. - "My little pony"... No dobra, to kto chce, niech usiądzie o tam - Liam wskazał ręką kilka poduszek na końcu sali. Zayn i Louis dmuchali balony, które potem formowali w różne kształty. Miały być zwierzęta, ale spasowali, bo zamiast piesków wychodziły im trójnogie mutanty ^^ Niall spojrzał na bawiącą się w berka grupkę.
- Kiedyś nasze dzieci będą tak biegały – powiedział, przysuwając do siebie i całując Claudię. Ta spłonęła rumieńcem, ale uśmiechnęła się. Kiedy rozmawiałyśmy przez telefon, opowiadała mi, że on jest taki czuły i dobry, tak o nią dba i to chyba ten jedyny. No to teraz ma niepodważalny dowód! Myślę, że Niall sprawdziłby się w roli ojca, choć byłby pewnie jak Steve Martin w komedii „Fałszywa dwunastka”. Byłam jednak pewna, że jego uczucia są prawdziwe, a w każdym związku to jest najważniejsze. Usłyszałam skrzypiący dźwięk roweru, który ledwo wyrobił na zakręcie. Przez okno zauważyłam młodą dziewczynę na rozklekotanym, starym pojeździe jednośladowym. Ewidentnie po przejściach. Jakimś cudem zaparkowała, nie wywracając się przy tej czynności. Spod czapki wyfruwały czarne włosy, podobne trochę do ptasich piór. Skierowała się do drzwi, dobrze zgadłam, że to ta przedszkolanka. Wyszłam jej na powitanie i na dzień dobry o mały włos nie zostałam znokautowana gryfem jej gitary.
- O mój Boże, bardzo cię przepraszam, niezdara ze mnie! – odezwała się cienkim głosikiem, a ja przyjrzałam się jej bliżej. Była niska, szczupła, miała bladą cerę i piegi na nosie oraz policzkach. Jej oczy, duże i jasnoniebieskie, były pełne naiwnego zdziwienia. W momencie jednak stały się buntownicze, a dziewczyna zmarszczyła brwi i zmierzyła mnie wzrokiem.
- Kim jesteś i co tu robisz? - zapytała, a ja dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że ona nie miała pojęcia o tym, że chłopcy przyprowadzili kogoś ze sobą. Wyciągnęłam rękę i spokojnym, dojrzałym tonem odpowiedziałam:
- Wybacz, nie przedstawiłam się. Jestem Monica Whister, przyjaciółka zespołu One Direction.
- Martha Calloay. Oni są w środku?
- Tak, bawią się z dziećmi. Oprócz mnie jest jeszcze dziewczyna Nialla, Claudia. Zaszło pewne nieporozumienie co do czasu wizyty, ale twoja szefowa nie miała nic przeciwko dodatkowej pomocy - rzekłam, z lekkim uśmiechem obserwując, jak Martha usiłuje ujarzmić fryzurę w zabrudzonym lusterku jej roweru. Wyjęłam więc z torebki swoje lusterko i małą szczotkę, proponując pomoc. Gdy już skończyłyśmy poprawiać jej wygląd, ona weszła do holu i odwiesiła na wieszak ciemnozielony płaszcz. Zerknęłam na jej strój: dżinsy i czarna bluzka z logiem One Direction z przodu i napisem HARRY STYLES MARRY ME z tyłu. Wywnioskowałam, że dość zdesperowana fanka. Wkroczyłyśmy na salę, zauważyłam, że Martha wyraźnie się denerwuje, więc postanowiłam ją przedstawić.
- Chłopaki, to jest Martha Calloay, ta dziewczyna, o której mówiła nam pani Figgles. Martha, to są...
- OMG One Direction! Prawdziwi, niesamowici, kocham was! - zakrzyknęła, podskakując w miejscu. Moi przyjaciele spojrzeli na siebie i powstrzymali się od wybuchnięcia śmiechem. Wiem, że to trochę wredne, ale zawsze nabijamy się z dziwnych ludzkich zachowań. A zbytnio nakręcone fanki są takie zabawne! ;D Louis podszedł i ukłonił się.
- Louis Tomlinson, do usług. Fajna koszulka - powiedział, a ona zamrugała i wyszczerzyła się w uśmiechu. Następny w kolejce był Harry. Zatrząsnął włosami, uśmiechnął się słodko i... i to był błąd.
- Haa... Haaaa.... Harry Styles - wydukała Martha z miną w stylu "zobaczyłam Boga". Chłopak podał jej rękę, a ona nie wytrzymała tego napięcia i zemdlała. Upadając, pięknie zaryła twarzą w grzejnik, a z jej nosa popłynęła krew. Sam nos dziwnie zmienił kształt, Claudia skrzywiła się i uklękła przy dziewczynie, oglądając jej twarz z dwóch stron.
- Brawo Harry, twój urok złamał jej nos. Trzeba ją zawieźć do szpitala, bo jeszcze się jej odwidzi z tą miłością i cię pozwie - oznajmiła, wyciągając z torebki chusteczkę. - Louis, Zayn, weźmiecie ją? Wyglądacie na zmęczonych... My z Monicą ją ocucimy, a wy biegiem po samochód. Nieładnie to wygląda.
- Robi się - odparł Lou i razem z Zaynem wyszli. Kazałam Liamowi i Niallowi zająć się dziećmi, a ja, Claudia i Harry położyliśmy Marthę na kanapie. Zrobiliśmy jej kompres z lodu na nos, na którym rozszedł się sporej wielkości siniak. Biedna dziewczyna... Gdy się ocknęła, poradziłam Harry'emu wyjść, by sytuacja się nie powtórzyła. Wrócili chłopcy, zabrali ją do samochodu i odjechali, zostawiając nas z dzieciakami. Takim oto sposobem zostałam wrobiona w robotę przedszkolanki, do której szczerze mówiąc niezupełnie się nadaję.
- To co robimy? - zwróciłam się do moich przyjaciół w akcie bezradności. Harry pokręcił głową, dając mi do zrozumienia, że jemu też wyczerpały się pomysły. Kiedy jeszcze mieszkałam z rodzicami, bawiłam się z Matthew w sklep, więc postanowiłam spróbować. Rozłożyliśmy z Niallem zabawkowe towary, Claudia robiła za ekspedientkę, a Harry za sprzątaczkę, bo nie mogliśmy mu znaleźć nic innego ^^. Dzieciaki pokazały nam pudełko z zabawkowymi pieniędzmi, więc wszystko wyszło całkiem realistycznie. Mieliśmy pół godziny względnego spokoju. No, może z wyjątkiem małej bijatyki o ostatni kawałek plastikowego tortu. Pięciolatki są bardzo żywiołowe, a szczególnie w grupie. Pokuszę się o stwierdzenie, że to takie "zwierzęta stadne", jako samodzielne jednostki bezbronne, ale razem... wtedy nawet najpotężniejszy drapieżnik może nie dać im rady. Wyciągnęliśmy puzzle. Tysiąc kawałków (pomijając fakt, że większość się zgubiła), powinno zająć ich małe rączki do końca dnia. W zamierzeniu.
- Puzzle są nudne! - odezwał się kolejny chłopczyk, wytykając język. - Nie możecie nam czegoś zaśpiewać?
- Jasne, że możemy - rozpromienił się Niall i wziął z kanapy gitarę Marthy. - Co mam zagrać?
- "One Thing"! A potem jeszcze coś! Jesteście One Direction, dalej! - zachęcały dzieci, a my usiedliśmy w kółku. Dałam się namówić i też zaśpiewałam. W sumie to nie trzeba mnie było długo namawiać, kocham śpiewać i nic tego nie zmieni. Wykonałam wersy Zayna i Louisa, a także dołączałam w refrenie. Głos Harry'ego idealnie współgrał z moim, jakbym była jego damską wersją. Po "One Thing" było jeszcze "More Than This" i kilka piosenek dla dzieci. Potem znowu nie wiedzieliśmy, co robić. Nagle Liam wpadł na pomysł:
- Hej, a może pobawimy się w chowanego? Wszyscy kochają tę zabawę! - zaproponował, a przedszkolaki z radością się zgodziły, ale pod warunkiem, że to on będzie szukał, a my też mamy się chować. Liam stanął tyłem do ściany, zatkał uszy i zaczął odliczać. Przypomniało mi się dzieciństwo i ta śmieszna adrenalina, kiedy próbowałam znaleźć najlepszą kryjówkę. Tylko teraz byłam za wysoka, żeby zmieścić się  w kredensie albo pod łóżkiem, więc miałam utrudnioną robotę. Mój przyjaciel zbliżał się do końca liczenia, a ja wciąż niczego nie wyszukałam. Wtem moja uwaga skupiła się na stojącej w rogu ogromnej, drewnianej szafie, trochę przypominającej tej z "Opowieści z Narnii".
- Lepsza Narnia, niż przegrana - mruknęłam pod nosem i otworzyłam dość ciężkie drzwi.
- Monica?
- Harry?
- Dwa, jeden, szukam! - powiedział głośno Liam, a ja uśmiechnęłam się szeroko, zrobiłam proszące oczy i weszłam do szafy, w której stał sobie Harry. Zamknęliśmy drzwi i zrobiło się ciemno. Chłopak wyjął komórkę i dotknął ekranu. W jarzącym świetle zobaczyliśmy swoje uśmiechnięte twarze. Przytknęłam palec do ust i wyszeptałam:
- Dzięki za pożyczenie kryjówki, głupio by było wpaść jako pierwsza.
- Zobacz, co mam - Harry wyciągnął dłoń z maleńkim kluczykiem. - Był zawieszony od wewnątrz, mogę nas zamknąć i wtedy nikt nas nie znajdzie. Jak bardzo chcemy wygrać?
- Hmm. Bardzo - odpowiedziałam, a on włożył kluczyk do zamka i przekręcił. - Kurczę, zachowujemy się jak dzieci. Dość duże z nas dzieci! - roześmiałam się, a on zawtórował mi.
- Czy jak zobaczyłaś tę szafę, też najpierw pomyślałaś o Narnii? - spytał, a ja poczochrałam mu loki.
- Tak! Mam ochotę sprawdzić, czy za tymi futrami nie ma jakiegoś ośnieżonego lasu.
- Idę pierwszy - powiedział i dał kroka w głąb. Usłyszałam pisk i aż podskoczyłam, on również. Schyliłam się i wyciągnęłam gumowego kurczaka. Zaczęliśmy się śmiać, ale Harry'emu zrzedła mina. Pomacał nerwowo kieszenie i zaczął świecić ekranem telefonu na podłogę.
- No nie mów, że klucz ci wypadł - odezwałam się szeptem, a potem zauważyłam przez maleńką szparkę naszą zgubę, która obecnie znajdowała się na zewnątrz, zupełnie poza zasięgiem naszych rąk. Zostaliśmy udupieni, póki jakiś miłosierny Samarytanin nie podniesie klucza i nam nie otworzy. Usiedliśmy naprzeciwko siebie i postanowiliśmy, że nie będziemy się jak głupi drzeć, tylko spokojnie poczekamy, aż ktoś będzie przechodził. No i najpierw upewnimy się, że wygraliśmy ^^. Harry był dziwnie małomówny, ale ja nie lubię siedzieć z kimś w ciszy, więc podjęłam rozmowę.
- Niedługo twoje urodziny, a ja kompletnie nie wiem, co ci dać.
- Za to ja kompletnie nie wiem, co chcę dostać - uśmiechnął się, ale nie wyglądał na specjalnie radosnego. - Naprawdę uważasz, że nie zepsułem tego pocałunku w Sylwestra?
- Matko, Harry, już ci mówiłam. Rozumiem, że ja mogę się dręczyć, że beznadziejnie całuję, ale ty? Powinieneś być pewny siebie i uwierzyć mi, kiedy mówię, że było dobrze.
- Ty beznadziejnie całujesz? Proszę cię, nie żartuj sobie. Twój brak wiary w siebie jest przygnębiający.
- To nie brak wiary, tylko smutna prawda. Jeśli ktoś tu źle całuje, to na pewno nie ty - ciągnęłam tę bezsensowną rozmowę, która była aż nazbyt szczera. Jesteśmy tak cholernie podobni charakterami!
- Moje pocałunki są hmm biedne - powiedział, czym mnie już zdenerwował.
- Nie są! A jeśli chcesz, możemy to powtórzyć i udowodnię ci, że całujesz o sto razy lepiej ode mnie - wypaliłam w przypływie nagłej i śmiałej myśli. Wstałam, a on spojrzał na mnie, również wstał i powiedział cicho:
- Nie chcę cię do niczego zmuszać, żebyś potem nie żałowała...
-Och, zamknij się - przerwałam mu i przyciągnęłam go do siebie za jego koszulę. Pocałowałam go, a on odwzajemnił, zachłannie wpijając się w moje usta. Poczułam rozchodzące się po moim ciele gorąco. Oderwaliśmy się od siebie, chłopak miał minę, jakby dostał tępym narzędziem w głowę. Położył rękę na mojej talii i przysunął się, chwytając mnie za podbródek. Złożył na moich wargach kolejny pocałunek, który z delikatnego zmienił się w namiętny. Było mi dobrze, pozwalałam mu na każdy ruch, nie przestawaliśmy. Nie zaprotestowałam, gdy jego dłoń wsunęła się pod tunikę, by potem wodzić po plecach. Było to jednak całkiem niewinne, wiedziałam, że nie posunąłby się dalej. W końcu znajdowaliśmy się w przedszkolu, w dodatku w szafie.
- Ej, jest tam ktoś? - usłyszałam znajomy głos. Liam pukał w drzwi mebla. Przestaliśmy się całować, poprawiłam tunikę, a Harry fryzurę, bo mu ją trochę zmierzwiłam. Dotknął palcami ust i uśmiechnął się pod nosem, myśląc, że tego nie zauważyłam.
- To ja, Monica, jestem tu zamknięta z Harrym, bo klucz nam wypadł. Leży obok ciebie na podłodze - poinformowałam przyjaciela, a on podniósł go i włożył do zamka. Drzwi się otwarły i wyszłam z szafy, mrużąc oczy, które próbowały się zaadoptować z powrotem do światła dziennego.
- Kto wygrał? - spytał Harry, jakby to było teraz najważniejsze.
- Wy, szukam was od piętnastu minut, reszta poszła coś zjeść. Nie nudziło wam się w tej szafie? - zadał pytanie Liam, a ja przygryzłam wargę i na szybkiego wymyśliłam sensowną odpowiedź.
- Nie, my... sobie porozmawialiśmy o różnych rzeczach, wiesz, takie tam bzdury - wystękałam, a Harry spojrzał na mnie z wdzięcznością. No co, jestem prawnikiem, muszę mieć gadane! Dołączyliśmy do pałaszujących kanapki dzieci, których pilnowała Claudia. Niall nie pilnował tylko jadł, ale ten typ tak ma. Po posiłku jeszcze pośpiewaliśmy, a potem już przyszła pani Figgles i rodzice. Musieliśmy jakoś wyjaśnić nieobecność Marthy, ale nie kłamaliśmy. Szczęśliwie starsza kobieta powiedziała, że to było do przewidzenia i całe szczęście, że nie stało się nic gorszego. Zrobiliśmy sobie z dzieciakami i ich rodzicami wspólne zdjęcie, które pozwolono mi zanieść do gazety. Szef na pewno się zgodzi, żebym przygotowała artykuł na ten temat. Odebrali nas Lou z Zaynem, już wrócili ze szpitala. Nos był faktycznie złamany, ale po krótkiej operacji chirurg przywrócił mu normalny wygląd. Dziewczyna nie gniewała się za to całe zajście i wzięła winę na siebie. Chłopcy zostawili ją w szpitalu, skąd miał ją potem odebrać starszy brat. Nie chcieli poczekać z nią i go poznać, bo Martha powiedziała, że to zawodowy bokser. Zostałam odwiedziona pod same drzwi, odprowadził mnie Harry. Weszliśmy do środka a on złapał mnie za ręce.
- Nie całujesz źle. Masz więcej tak nie mówić.
- Dobrze, ale stawiam tobie ten sam warunek - powiedziałam i przytuliłam się do niego. Kiedy się żegnaliśmy, on chciał coś powiedzieć, ale widziałam, że czegoś się obawia. W końcu w połowie drogi do ich willi zatrzymał się, jakby walczył z własnymi myślami. Stałam w otwartych drzwiach, zaciekawiona. Nagle chłopak odwrócił się, podbiegł do mnie i patrząc mi w oczy rzekł:
- Ja wiem, że chciałaś mi po prostu coś udowodnić, ale ten pocałunek coś dla mnie znaczył. Powinnaś to wiedzieć - pogładził mnie lekko po policzku i wrócił do siebie. Teraz to już zupełnie nie wiedziałam, co myśleć. A w moim życiu miłosnym miało się jeszcze bardziej zamieszać.

Chciałyście wątek z Harrym? Dobrze! Komentujcie ^^