Rozdział 13 cz. 2

- Odbierz, odbierz... - mówił Harry, chodząc w tę i z powrotem. Po raz kolejny odezwała się automatyczna sekretarka Nialla. Rozłączył się i ponownie wybrał numer. Od momentu, gdy zdenerwowany Niall wybiegł z domu, minęło już dziesięć godzin. Kiedy nie wrócił na noc, chłopcy zaczęli się o niego niepokoić. Jasne, był obrażony, ale czy to wyjaśnia jego zniknięcie? Harry wyjrzał przez okno, mrużąc oczy. Świeciło poranne słońce, oświetlając jasny dom naprzeciwko.

- "O tej godzinie Monica powinna już wychodzić na uczelnię, czemu tego nie robi?" - zastanawiał się. Nagle doszedł do zaskakującego wniosku.

- Ej, a może on poszedł wczoraj do Monici? Mogliśmy to wcześniej sprawdzić! - krzyknął do przyjaciół. Zayn poderwał się z fotela i złapał kurtkę.

- To ja pójdę do skrzynki i przy okazji sprawdzę, czy go tam nie ma - powiedział, ubierając się. Po schodach zszedł Louis, ziewając jak hipopotam. Tej nocy mało spał, objechał pół Londynu, mając nadzieję, że po drodze zgarnie chodzącego po mieście Nialla. Przetarł podkrążone oczy i spytał:

- Jakieś wieści od naszego uciekiniera? - Harry spojrzał na niego, wzruszając ramionami.

- Wciąż nie odbiera, ale możliwe, że jest z Monicą. Zayn właśnie poszedł sprawdzić.

- Aha - odparł Louis, podchodząc do ekspresu do kawy. - Jeśli tak jest, to na darmo zarwałem noc. Ale nawet nie mam siły, żeby się złościć - nacisnął przycisk i po chwili pociągnął łyk gorącego płynu z filiżanki.Usiadł obok równie zmęczonego Liama, czekając na Zayna. Ten wrócił, trzymając w ręku jakąś kopertę.

- Nikogo u niej nie ma, dom stoi pusty, ale na podjeździe nie ma na śniegu śladów kół, więc nigdzie nie pojechała. Za to w skrzynce znalazłem to - powiedział i podał Harry'emu kopertę. Chłopak otworzył ją i wyjął płytę CD.

- Czyli nadal nic nie wiemy. Wyrzucę to, pewnie to jakieś zboczone video od psychofanki. Już piąte w tym tygodniu, co za koszmar! - mruknął, idąc w kierunku kosza na śmieci. Liam dogonił go i wyrwał mu płytę z ręki.

- Czekaj, obejrzyjmy to, mam przeczucie, że to coś ważnego - powiedział, a chłopcy spojrzeli na niego z powątpiewaniem.

- Ty i te twoje przeczucia... no dobra, odtwórz ją. Mam nadzieję, że jej treść nie odbierze mi apetytu - rzekł Louis, robiąc sobie kanapki. Liam włączył telewizor i włożył płytę do odtwarzacza. Ekran był czarny, słychać było szumy. Zayn zaczął bić brawo.

- Tak, niezwykle ważne nagranie, cóż za fascynująca czerń. Dobra, wyłącz to, szkoda marnować prąd - powiedział, ale w tym samym momencie na ekranie pokazał się obraz. Było to wnętrze jakiegoś małego domu, w którym najwyraźniej nikt od dawna nie mieszkał ani nie sprzątał. Kamera zmieniła ustawienie, na środku pokoju stały dwa krzesła, a na nich siedzieli...

- O mój Boże, to Monica i Niall! - wykrzyknął całkowicie już rozbudzony Louis. Harry podbiegł bliżej i rozpoznał w postaciach znajome twarze. Ich widok przeraził wszystkich: Monica miała rozcięte czoło, Niall posiniaczoną twarz i oboje byli przywiązani. Podszedł do nich wysoki mężczyzna w kominiarce i wymierzył dziewczynie policzek.

- Mów, suko! - powiedział głośnym, zachrypniętym głosem, a chłopcy aż poderwali się z wściekłości.

Monica podniosła głowę i spojrzała smutno w kamerę.

- Jeśli do szóstej wieczorem nie przelejecie miliona dolarów na konto, którego numer zapisany jest z tyłu koperty, Niall zginie, a mnie... - urwała i odwróciła głowę, z jej policzków spływały łzy. Niall poruszył się na siedzeniu i rozpaczliwie krzyknął:

- Oni ją będą torturować, póki nie umrze, błagam, zróbcie coś! - płakał chłopak, a jego przyjaciele przed telewizorem omal nie zwariowali z nadmiaru emocji. Tym razem odezwał się porywacz:

- Wasz kolega dobrze mówi, mamy z tą szmatą porachunki, musimy pomścić kolegów, których wsadziła do paki! Tak czy inaczej zabijemy ją, ale to od was zależy, czy dostanie kulkę w łeb, czy też skatujemy ją, aż zdechnie! Jeśli nie dostaniemy forsy, wyślemy wam ich poćwiartowane ciała. Radzę się pospieszyć! Tymczasem my się trochę pobawimy - powiedział i podszedł do Monici i Nialla. Obraz ponownie stał się czarny, ale przez chwilę było słychać uderzenia i głośne krzyki. Potem video się skończyło. Przyjaciele byli w szoku. Stali przed ekranem, wstrząśnięci tym, co zobaczyli. Zayn miał czerwone oczy od płaczu i, podobnie jak Liam, nie był w stanie wykrztusić słowa. Ten drugi z wrażenia upuścił pilot i upadł na kolana.

- Monica... Niall... nie... - szeptał sam do siebie, potrząsając głową. Harry zacisnął pięści, aż mu kostki zbielały. Oto spełniała się jego najgorsza obawa, z którą nawet nie śmiałby się podzielić z chłopakami. Na domiar złego nie tylko Niall był w niebezpieczeństwie. Monica uratowała Harry'ego od śmierci, a teraz sama ma umrzeć i to w tak paskudny sposób...

- To wszystko moja wina - załamał się Harry, a kolejne słowa niemal więzły mu w gardle. - Gdybym go wtedy nie obraził, nie poszedłby do niej i byliby teraz bezpieczni... co ja zrobiłem?! - zawył, a Louis złapał go za ramiona i bardzo mocno przytulił.

- Nie pozwolę jej skrzywdzić, słyszysz? Razem uratujemy i ją, i Nialla, nikt nie zginie - gorąco zapewniał, próbując pocieszyć przyjaciela. Nie dał jednak poznać po sobie, że dla niego w tym momencie ONA liczy się najbardziej. Nie mógłby jej teraz pożegnać, nie zrobił jeszcze tylu ważnych rzeczy...

- Musimy dać im pieniądze - powiedział Liam z determinacją i podniósł się z podłogi. - Oni nie chcą zabić Nialla, pragną tylko okupu. A Monicę odzyskamy, choćby to miała być ostatnia rzecz, jaką zrobię - chłopcy przyznali mu rację. Louis odtworzył jeszcze raz nagranie. Widok za oknem z tyłu wydawał mu się dziwnie znajomy. Przyjrzał się bardziej...

- Chłopaki, ja wiem, gdzie oni są! To okolice Slough, przejeżdżałem kiedyś tamtędy z mamą! - wykrzyknął, a po schodach zbiegli jak burza jego przyjaciele. Harry spojrzał na zegarek.

- Musimy mieć jakiś plan, nie możemy dopuścić do pomyłki. Pospieszmy się jednak, bo boję się, że porywacze coś im zrobią - powiedział i wszyscy usiedli dookoła stołu.

- No dobra, zrobimy tak... - zaczął Liam, a reszta zebranych słuchała go uważnie.

*

- Przestańcie, zostawcie go! - krzyczałam, patrząc jak porywacze okładają Nialla po całym ciele. Zaraz jednak dostałam od jednego z nich w twarz.

- Pozwoliłem ci się odzywać? Krzycz głośniej, a zrobimy mu coś gorszego!  - huknął, a ja zamilkłam. Poczułam z tyłu, jak palce Nialla wplatają się w moją dłoń. Przyjął kolejny, zarezerwowany dla mnie cios. To było bohaterskie, ale ja nie mogłam znieść jego cierpienia. To ja powinnam być bita, a nie on. Zbrodniarze wyszli, a ja odwróciłam się do Nialla. Miał spuchniętą wargę, rozciętą brew i siedział pochylony od uderzeń w brzuch. Spojrzał na mnie, omal się nie rozpłakałam.

- Nie możesz się za mnie więcej wstawiać, oni cię wykończą. Za godzinę dostaną pieniądze i cię wypuszczą, musisz być wystarczająco silny na ucieczkę - powiedziałam, a on przymknął oczy.

- Bez ciebie się stąd nie ruszę, wolę umrzeć tu razem z tobą, niż cię zostawić - rzekł, a mi niemal pękło serce.

- Niall, kocham cię jak brata, będę nad tobą czuwała, kiedy...

- Nie! Nawet tak nie mów! Nie zniosę twojej śmierci! - krzyknął, a z oczu trysnęły mu łzy. - To moja wina, gdybym cię wtedy nie zabrał do tego kina... - chciałam mu przerwać i powiedzieć, żeby się nie obwiniał, bo to była moja decyzja, ale w tym momencie mężczyźni wrócili. Ten wyższy przeładował pistolet i rzekł:

- No, zbliża się szósta, a wasi znajomi nie wysłali jeszcze pieniędzy... wygląda na to, że wpakuję ci zawartość tej spluwy w głowę - spojrzał na Nialla. Drugi z mężczyzn zaczął ostrzyć hak i duży nóż.

- Zaraz zobaczymy, co masz w środku, kicio - powiedział do mnie i zaśmiał się obrzydliwie. Przełknęłam ślinę, Niall też zamarł z nerwów. Nagle usłyszeliśmy głośny klakson samochodu.

- Idź sprawdzić, pewnie jakiś przejezdny się zgubił. Jak będzie coś podejrzewał, zabij go - zlecił wysoki. Gruby wyszedł na podwórze. Czekaliśmy, ale on nie wracał. Wyczułam, że coś jest nie tak.

- Siedźcie tu, idę po tego debila - burknął i zostawił nas samych. Nagle usłyszeliśmy ciche pukanie w szybę. To byli Louis i Liam, stali z drugiej strony okna! Szturchnęłam Nialla, a ten przysunął się bliżej miejsca, gdzie stali chłopcy. Dobrze, że nie związali nam nóg, dzięki temu jakoś wdrapałam się na jego kolana i zębami otworzyłam drewniane okno. Chłodny i silny podmuch zepchnął mnie na podłogę razem z krzesłem, do którego byłam przywiązana. Do pomieszczenia wskoczyli chłopcy, Liam podbiegł do mnie i rozwiązał liny. Spojrzeliśmy sobie w oczy i padliśmy w ramiona. On cały drżał, głaskał mnie po głowie i mówił "jesteś... żyjesz...". Louis rozwiązał Nialla, który od razu przypadł do mnie i do Liama. Widziałam w jego oczach ogromną ulgę. Wstałam i podeszłam do Lou, on jedną ręką złapał mnie w talii, a drugą pogładził po policzku. To była bardzo wzruszająca chwila, nie wiedziałam, że jego widok może mnie tak ucieszyć. Przytuliłam go, starając się całą sobą wchłonąć boski zapach jego swetra. Na moje czoło spadła pojedyncza łza. Pierwszy raz widziałam, jak Louis płacze. Zamknął oczy i pozwolił, by spłynęła kolejna. Otarłam ją dłonią, gładząc go po twarzy. Chociaż nic nie mówiliśmy, to była bardzo emocjonalna chwila. Mogłaby trwać w nieskończoność, ale nagle drzwi z rozmachem otworzyły się i wbiegł przez nie wyższy porywacz. Za nim podążał Harry, podtrzymując Zayna. Widziałam, że są bezradni, to on ma broń i nie udało im się jej mu odebrać, uciekł im. Zatrzymali się przy wejściu, gdy mężczyzna wyciągnął drugi pistolet i skierował ku nim.

- Ani kroku dalej, bo pożałujecie - powiedział do nich. Odwrócił głowę i spojrzał na nas. - To tak się bawicie? - zagrzmiał, a Louis mocno mnie do siebie przycisnął. Zerknęłam na stojących z tyłu chłopaków, wyglądało na to, że Zayn po prostu dostał kopa w krocze. Harry natomiast wyglądał jak kłębek nerwów, w dodatku nie mógł nic zrobić. Porywacz odezwał się znowu:

- Trzeba było nas posłuchać i dać nam forsę! Teraz nie tylko zginiecie wszyscy, ale będziecie patrzeć na śmierć waszej koleżanki, czego chcieliśmy z dobrego serca wam oszczędzić. Ty tam, puść ją! - rozkazał Louisowi. Ten jednak wcale nie zamierzał tego zrobić.

- Puść ją, bo będziesz pierwszy i obiecuję, że najpierw potnę cię nożami! - zagroził, a ja spojrzałam w niebieskie oczy przyjaciela i powiedziałam cicho:

- Lou, proszę... puść mnie - on z boleścią zrobił to. Posłusznie stanęłam w wyznaczonym przez mężczyznę miejscu. Postanowiłam do końca zachować godność i powiedziałam:

- Chcę chociaż znać twarz mojego zabójcy - wycedziłam. Facet zdjął kominiarkę, zobaczyłam nieogoloną szczękę i rozległą bliznę. Wycelował prosto w serce. Uświadomiłam sobie, że za parę sekund zginę. Porywacz zaczął naciskać na spust, a wtem... podbiegł Liam i zasłonił mnie własnym ciałem. Usłyszałam strzał, a chłopak zachwiał się i upadł, trzymając się za krwawiący bok. Zobaczyłam, że pistolet się zaciął i mężczyzna próbuje go przeładować. Tę chwilę nieuwagi wykorzystał Louis, który od tyłu z całej siły przypierdolił mu w głowę krzesłem. Porywacz padł na ziemię bez czucia, Niall zabrał mu broń i wszyscy skupili się wokół Liama. Odchyliłam mu koszulę i spojrzałam na ranę.

- Chybił - stwierdziłam z ulgą. - Kula niczego nie uszkodziła, ale wbiła się dosyć daleko, musimy go jak najszybciej zawieźć do szpitala. Dziękuję, że przyszliście nas uratować - powiedziałam do chłopców. Harry przytulił mnie i ucałował w głowę.

- Nie było innej opcji, nie pozwolilibyśmy, by coś wam się stało. Puścił mnie i podszedł do Nialla.

- Stary, przepraszam, zachowałem się jak głupek. Nie chciałem cię obrazić, w ogóle obiecuję: żadnych kłótni! - powiedział, a Niall zaczął go ściskać i chlipać, przepraszając i dziękując. Zayn zadzwonił na policję i powiedział, że poczeka tu z porywaczami. Zanim oberwał w jajka, nieźle załatwił tamtego grubego. Harry w okularach i grubej czapce udawał przejezdnego, a Zayn czatował na zbira, chowając się za skrzynkami. Zaszedł go od tyłu, potraktował lewym sierpowym, a Harry z kopa otworzył drzwi samochodu i rąbnął nimi grubasa. Potem związali go i zamknęli w szopie. Niestety ten numer nie przeszedł z rewolwerowcem. Wsiedliśmy z chłopakami do samochodu, Louis dodał gazu i pojechaliśmy do szpitala w Slough. Liama od razu wzięto na salę operacyjną, ale lekarze zapewniali, że jego życiu nic nie zagraża. Mieliśmy z Niallem szansę na porozmawianie i nacieszenie się towarzystwem chłopców. Tuż przed końcem operacji dołączył Zayn z policjantami, zadali nam kilka pytań. Liama w międzyczasie zawieźli na pooperacyjną, był jeszcze pod narkozą, ale w stabilnym stanie. Noc spędziliśmy z chłopakami w szpitalu, złączyliśmy trzy fotele. Ułożyłam się między Louisem i Harrym, pozwalając im głaskać mnie po głowie i przeczesywać palcami włosy. Ja bawiłam się lokami Harry'ego i wsłuchiwałam się w bicie serca Lou. Jak to dawniej bywało, zasnęłam wtulona w jego klatkę piersiową, czując na szyi jego delikatne usta. Miałam nadzieję, że wreszcie wszystko się uspokoi.

Uff, dodałam ^^ Komentujcie