Rozdział 20 cz. 2

Wydałam ostatnią kasę na koncie, żeby wysłać sms do Livy: "ZAAKCEPTOWAŁ!". Kiedy zobaczyłam, że Lukas przyjął moje zaproszenie do znajomych, poczułam, że moje notowania towarzyskie wzrosły do ogromnych rozmiarów. To było jak wyróżnienie, na które nie każdy może zasłużyć. Cieszyłam się jak głupia, potem uczyłam na test z matmy, bo miłość nie usprawiedliwia spadku formy w szkole. Muszę trzymać poziom, skoro chcę w przyszłości iść na prawo. Wieczorem włączyłam komputer, żeby przeprowadzić wideorozmowę z Livy i Molly, byłam w kropce. Lukas onieśmielał mnie, a wiedziałam, że powinnam się do niego odezwać, zacząć rozmowę na przerwie czy coś... Na ekranie pokazały się ich pokoje: ten należący do Molly miał ściany wyklejone jej rysunkami, natomiast u Livy było pełno palących się tajemniczym światłem świec, które na tle ciemnych ścian prezentowały się naprawdę magicznie. Jej azyl był jednym z tych miejsc, w których czuło się jakąś niezwykłą, ale przyjemną energię. No, może nie każdemu się tak wydawało - większość to miejsce zwyczajnie przerażało. Molly właśnie pracowała nad kolejnym dziełem, więc była uwalana farbami i miała palce całe w graficie z ołówka (efekt cieniowania). Livy mocowała się z kotem, który wcale nie miał zamiaru zejść z nagrzanej klawiatury jej laptopa. Musiałam więc rozmawiać z czarną kulką futra, mówiącą jej głosem.
- Pojutrze masz urodziny, robisz imprezę? Chyba jesteśmy zaproszone, co? - spytała Molly, malując zamaszystymi ruchami pędzla jakieś kształty.
- Jasne, wpadajcie, ale to nie będzie żadna impreza. Niby kogo miałabym zaprosić? Po prostu wypożyczymy jakiś film, zamówimy pizzę i będziemy siedzieć przed telewizorem. Rodzice będą w domu, więc nawet nie mogłabym pomyśleć o urządzeniu hucznej biby - odparłam, wzruszając ramionami. Oczywiście, że chciałabym zrobić mega wypasioną zabawę urodzinową, ale kto by przyszedł? Musiałabym być popularna, czyli na przykład należeć do cheerleaderek albo umawiać się z jakimś ciachem.
- Jak to kogo? - zdziwiła się Livy. Zwaliła kota i spojrzała w kamerkę z udawaną powagą - A Lukas?
- Lukas zna mnie tylko z widzenia i właśnie w tej sprawie chciałam pogadać... co mam zrobić, żeby mnie zauważył, a jednocześnie nie zaszufladkował jako nachalną wariatkę?
- Na początek ubierz się porządnie. Nie, żebyś źle wyglądała teraz, ale spróbuj założyć coś bardziej kobiecego i trendy. Mogę ci pożyczyć moje magazyny z modą albo pójść z tobą na zakupy - zaproponowała Molly i uniosła kartkę, nad którą się trudziła. Przekrzywiłam głowę, ale nie byłam w stanie stwierdzić, co przedstawia ta praca.
- Dzięki, chyba tak zrobię. Możesz mi powiedzieć, co namalowałaś? Wygląda intrygująco...
- Walka serca z rozsądkiem. A to tu - wskazała ubrudzonym palcem jedną z plam. - To waga, na której ważą się argumenty każdej ze stron - wyjaśniła zadowolona z komplementu Molly.
- Bez urazy, ale ja tu widzę tylko jakieś kreski i kropki - odezwała się Livy, piekąc kawałek chleba nad świecą.
- To jest abstrakcja - prychnęła Molly i wyszła umyć ręce. Zostałyśmy same z Livy.
- On patrzy ci w oczy dłużej, niż pięć sekund. Może wpadłaś mu w oko? - zasugerowała, a ja drgnęłam.
- Tak uważasz? Uśmiechał się do mnie...
- No widzisz, to coś znaczy. Ajjj, wiedziałam, że w końcu kogoś sobie znajdziesz!
- Przez ciebie się jeszcze bardziej cieszę! Jak sobie wyobrażę, że jestem jego dziewczyną.... wow. Dobra, muszę kończyć, do jutra w szkole - powiedziałam i się rozłączyłam. Poszłam spać z wielkim bananem na twarzy, myśląc tylko o tych niesamowitych ciemnobrązowych oczach. Następnego dnia wstałam wcześniej, żeby mieć więcej czasu na wybranie czegoś ładnego do ubrania i zrobienie delikatnego makijażu. Kiedy mama weszła na górę, żeby mnie obudzić, byłam już dawno na nogach. Była zdziwiona, ale nic nie powiedziała. Znając ją, już dawno się domyśliła, co jest na rzeczy, ale zachowywała to w tajemnicy. Cała mama. Połknęłam śniadanie w okamgnieniu i poleciałam na przystanek. Byłam podekscytowana, nie mogłam usiedzieć w miejscu. Stojąc w autobusie słuchałam komplementów od Livy, jak to ja się odstawiłam i w ogóle. Niestety, reszta moich "znajomych" ze szkoły chyba nie podzielało jej zdania. Wytykali mnie palcami i szeptali między sobą, naśmiewając się. Skoro uznawali mnie za kujona, wizerunek ładnej dziewczyny wcale im nie pasował. Ja czekałam jednak na opinię tylko jednej osoby. Zobaczyłam go przy stoliku szkolnej elity, czyli tych najładniejszych, najbogatszych i najbardziej wysportowanych. Mądrość i inteligencja dla nich się nie liczyły, ale nie uczyli się najgorzej. Gorzej było z zachowaniem, ich pyskatość i wyniosła postawa doprowadzała nauczycieli do szału. Jednak Lukas nie wyglądał na takiego, co by się znęcał nad innymi. Sprawiał wrażenie spokojnego i wrażliwego gościa, wręcz idealnego materiału na chłopaka. Stałam pod ścianą i wpatrywałam się w niego. Obecna przy stoliku Eva zauważyła to i szturchnęła go w ramię, szepcząc mu coś do ucha. On uśmiechnął się i spojrzał w moją stronę. Omal się nie przewróciłam, ale zebrałam w sobie całą odwagę i nieśmiało mu pomachałam. Ku mojemu zdziwieniu odmachał mi cały stół! Najpopularniejsze osoby w szkole okazały mi zainteresowanie... to było coś pięknego.
- Monica, chodź do nas na chwilę! - zawołała Lauren, a ja zaczęłam się zbliżać do nich, modląc się, bym się nie przewróciła po drodze. Stanęłam naprzeciwko Lukasa, z bliska był jeszcze bardziej niesamowity. Uśmiechnęłam się do niego i ledwo ustałam na nogach, kiedy odwzajemnił uśmiech, ukazując idealnie równe zęby i spoglądając mi prosto w oczy.
- Jak mogę wam pomóc? - spytałam lekko drżącym głosem. Aż się na siebie wkurzyłam, że mnie tak wzięło.
- Dasz nam swój referat z angielskiego? Nie mamy weny, a ty jesteś taka mądra... - odezwał się George, szkolny mistrz w biegach długodystansowych. Wszystkie dziewczyny skrycie wzdychały do tego przystojnego, umięśnionego osobnika. A on sprawił mi komplement, za takie coś można zabić! Wyciągnęłam zeszyt i pozwoliłam im przepisać część. Pomogłam także wymyślić, co jeszcze mogą zamieścić w swoich pracach. Podziękowali, oddali zeszyt, ja odwróciłam się i zaczęłam iść w stronę klas.Wtedy usłyszałam:
- No dawaj, idź!
- Myślisz, że to dobry pomysł? Ona pewnie się domyśli...
- Niech idzie! Zobaczysz, będzie fajnie - ktoś przy ich stole się poruszył, usłyszałam za sobą kroki. Nagle ktoś złapał mnie za rękę. Obróciłam się i stanęłam twarzą w twarz z Lukasem.
- Hej, Monica... może miałabyś ochotę pójść z nami na lody po szkole? - zamurowało mnie.
- Eeee... jasne, czemu nie. Z przyjemnością - uśmiechnęłam się, a serce waliło mi jak młot.
- To widzimy się po lekcjach. Będziemy czekać przy głównym wejściu - rzucił na pożegnanie i wrócił do znajomych. Ci zaczęli bić mu brawo i klepać po plecach. Odnalazłam Livy i prawie piszcząc powiedziałam:
- Lukas zaprosił mnie na "prawie randkę"! - koleżanka zrobiła dziwną minę.
- Co niby ma znaczyć słowo "prawie"? To w końcu randka czy nie?
- No tak jakby, nie będziemy sami. Idę z całą ekipą. Z najpopularniejszymi ludźmi w szkole! Szczęściara ze mnie, co nie? Mogłaś ze mną tam wtedy być, ciebie też by zaprosili.
- To baw się dobrze. I postaraj się go poderwać! - kazała mi Livy i razem poszłyśmy na lekcję. Robiłam notatkę, kiedy na mojej ławce zauważyłam karteczkę z narysowanym na niej Pokeballem, opatrzonym wymownym napisem: PIKACHU. Tak, kwaśne żarty moich kolegów z klasy. Gdyby wiedzieli, że weszłam do elity... Chociaż znając Evę, wszystko już wypaplała. W końcu to jedna z największych plotkar w szkole. Po zajęciach poszłam w umówione miejsce, faktycznie tam na mnie czekali. Wyglądali jak gwiazdy, czułam się zaszczycona. Podczas spaceru poprosili mnie, żebym robiła im zdjęcia i dała spisać jakieś tam lekcje. Dziewczyny powiedziały mi, że świetnie się ubrałam i zazdroszczą mi urody, chłopcy im przytakiwali, pokazowo gwiżdżąc. Tak się cieszyłam, to było jak cudowny sen, z którego nie chciałam się wybudzić. Doszliśmy do kawiarni, chyba najdroższej w mieście. Piper zamówiła dla wszystkich desery lodowe, których przybranie kosztowało chyba więcej od samych lodów. Zastanawiałam się, jak to jest być bogatym. To z pewnością musiało być świetne uczucie. Usiadłam obok Lukasa, przysłuchując się rozmowie. Tematem był zbliżający się szkolny bal, na który czekało się cały rok, i który był najważniejszym wydarzeniem w roku. Mówili o tym, w co się ubiorą i z kim na niego pójdą. Skuliłam się na krześle, zakłopotana.
- A ty z kim idziesz? - zadała pytanie Lauren, a wszyscy obecni wbili we mnie wzrok.
- Nikt mnie nie zaprosił - wymamrotałam zawstydzona. - Nie wiem, czy w ogóle powinnam pójść...
- Absolutnie powinnaś! Nie ma mowy, żebyś opuściła taką imprezę! - powiedziała zdecydowanym tonem Piper, a przyjaciele przyznali jej rację.
- Lukas, może ty z nią pójdziesz? To taka świetna dziewczyna, szkoda, żeby była sama w taki dzień - odezwał się Ben, a ja wytrzeszczyłam oczy, zdumiona. Lukas zamyślił się, a koledzy puszczali mu oko, pomagając mu rozwiać wątpliwości. Chłopak spojrzał na mnie.
- Poszłabyś ze mną na ten bal? - spytał, a ja pewnie porządnie się zaczerwieniłam, bo dziewczyny zachichotały, szepcząc między sobą.
- Oczywiście - przyjęłam propozycję z uśmiechem. Czułam słodki smak wygranej, miałam tego chłopaka w garści. Wystarczyła chwila, żeby rozwinąć tę znajomość. Niech tylko powiem Livy i Molly... Z zamyślenia wyrwał mnie dzwonek telefonu. Mama kazała mi wrócić, bo musiała pojechać z tatą do sklepu, a nie mogła zostawić Matthew samego w domu. Pożegnałam się i opuściłam lokal. Przez szybę zauważyłam, że wszyscy się z czegoś śmieją. Szkoda, że nie wiedziałam, co ich tak rozbawiło. Jednak był to bardzo udany wypad. W domu, kiedy Matt zasnął, zadzwoniłam do Livy i zrelacjonowałam jej przebieg spotkania. Aż nie mogła uwierzyć, że Lukas zaprosił mnie na bal! Ale tak, za dwa tygodnie miałam tańczyć w JEGO ramionach, patrząc w te oczy, na ten uśmiech... Jeśli to się nie nazywało szczęściem, to ja nie wiem! Dzień moich urodzin, czyli sobota, minął całkiem zwyczajnie. No, może z wyjątkiem maili z życzeniami od całej elity, w tym Lukasa (fhghgiwejgo;ghkw!!!!!!!!!). Wieczorem stanęłam nad tortem z szesnastoma świeczkami. Przytuliłam moje dwie koleżanki, nachyliłam się i zamknęłam oczy. Pomyślałam życzenie.

"Chcę, żeby zakochał się we mnie idealny dla mnie chłopak, dla którego byłabym całym światem..."

Otworzyłam oczy i zdmuchnęłam wszystkie świeczki. Poczułam jakąś nieopisaną siłę, jakby ktoś wysłuchał moje życzenie i dał mi znak na potwierdzenie swojej obecności. Miałam szesnaście lat. I czekał mnie bal, na którym miałam pojawić się z... tym jedynym? W następne dni biegałam po centrach handlowych i różnych sklepach, w celu wyszukania i kupna pięknej sukienki. W szkole przerwy zamiast na podłodze pod klasą spędzałam przy ICH stole, słuchając najnowszych plotek, obgadując innych uczniów, pomagając im w lekcjach i przyciąganiu uwagi Lukasa. Nie mówił za dużo, ale uśmiechał się, więc byłam zadowolona. Zgodziłam się nawet na sesję zdjęciową, bo stwierdzili, że każda szanująca się dziewczyna ma przynajmniej jedną sesję na koncie. Dzień balu zbliżał się nieubłaganie, kiecka była już kupiona (pastelowy róż, do kolan, lekka i zwiewna), partner zaklepany. Ignorowałam wszelkie docinki ze strony ludzi z klasy, przestali oni mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie. Za rok miałam ich na zawsze opuścić i wszyscy prawdopodobnie o sobie zapomnimy. Doczekałam się. Nastał TEN wieczór. . Stałam przed lustrem i przyglądałam się sobie. Nie wyglądałam źle, sukienka dobrze na mnie leżała. Mimo okularów, pryszczy i aparatu byłam godna pójść na bal z Lukasem. Do pokoju wszedł tata i z zaskoczenia pstryknął mi zdjęcie.

- Jestem dumny z tak ślicznej córki. Mała Monica dorasta...

- Oj, przestań, tato - powiedziałam i przytuliłam go. Porządnie się wzruszył, jak prawdziwy ojciec. Zawiózł mnie pod budynek szkoły, uczniowie wchodzili do sali gimnastycznej, skąd dobiegała muzyka. Wysiadłam z samochodu i ruszyłam w stronę drzwi. Widziałam migające, wielokolorowe światła, wszystko było takie perfekcyjne, dokładnie takie, jak sobie wymarzyłam. Nie widziałam nigdzie Lukasa, ale elita musi mieć wielkie wejście, połączone z iście gwiazdorskim spóźnieniem. Poszłam więc do Livy i Molly, wyglądały bardzo ładnie w swoich sukienkach. Livy miała na sobie czarną, ozdobioną ciemnozielonymi piórami kreację, a Molly wiśniową z czarnym paskiem. Po 40 minutach zobaczyłam mojego partnera z ekipą. Podeszłam do nich, akurat się z czegoś śmiali.

- I jest nasza gwiazda! Ale się wychuchałaś, kurde!

- Monicaaa, co za kiecka.

- Jesteś, już myśleliśmy, że nie przyjdziesz - powiedziała Piper z szerokim uśmiechem. Wydał mi się jakoś dziwnie udawany, ale może to przez to światło... - Lukas chciał ci coś powiedzieć.

- Naprawdę? - spytałam, w myślach drąc się "Taaaaaaaak!". - Chłopak podszedł i złapał mnie za ręce, kolana mi zmiękły, miałam wrażenie, że się zapadam w parkiet. Zobaczyłam, że wszyscy wokoło wyciągają telefony i kamerują. Tak, uwiecznią tę piękną chwilę!

- Monica, jesteś jedyna w swoim rodzaju - zaczął, a z ust paru osób wydobył się nerwowy chichot. Zazdrośnicy... Ludzie zbierali się, zainteresowani całym zdarzeniem. Patrzyłam w oczy Lukasa. - Zanim cokolwiek zrobię lub powiem, chcę wiedzieć, czy ty też coś do mnie czujesz.

- Lukas, ja... ty mi się bardzo podobasz i chyba... się w tobie zakochałam - mówiłam całym sercem. 

- Za to ja... hahahahhaha! - wybuchnął głośnym śmiechem, a wszyscy mu zawtórowali. W tłumie zobaczyłam twarz Livy, zakryła sobie usta i kręciła głową. Nie rozumiałam, co się dzieje.

- Matko, dziewczyno, ale ty jesteś łatwowierna i naiwna! - wykrzyknęła Lauren, pokładając się ze śmiechu.

- Nie czuję do ciebie kompletnie nic, nie jesteś w moim typie - powiedział Lukas, a ja czułam się martwa.

- Mało powiedziane! Jesteś brzydką, nudną kujonką! Dałaś się nabrać, uwierzyłaś, że możesz wejść w wyższe sfery i znaleźć sobie chłopaka - mówił George, otrzymując spore poparcie od męskiej części.

- Przejrzyj na oczy: jesteś kaszalotem i nikt nigdy cię nie będzie chciał. Jesteś tylko od ściągania - ogłosił Lukas, uśmiechając się perfidnie. To nie był ten uśmiech, który kochałam... oszukali mnie.

- Jak mogliście - wykrztusiłam i wybiegłam z sali, słysząc za plecami śmiechy i wyzwiska. Czym sobie na to zasłużyłam? Ale może i mieli rację, przecież byłam brzydka i wszyscy ode mnie spisywali prace domowe. Wróciłam pieszo, padał deszcz, zmokłam i zmarzłam. Rozłożyło mnie na dwa tygodnie, ale jak wróciłam, wszyscy i tak pamiętali. Nie mogłam się pogodzić z porażką, ale dzielnie chodziłam do tej okropnej szkoły, byleby zdobyć dobre oceny. Złamane serce bardzo boli, wciąż skakało na widok Lukasa, choć wewnętrznie do nienawidziłam za to, co mi zrobił. Miałam wspaniałe świadectwo, zaczęły się wakacje. Następny rok szkolny spędziłam na leczeniu mojego roztrzaskanego serduszka. Cały rok. Dobrze, że Lukas już skończył szkołę i nie musiałam go codziennie oglądać. Kolejne wspaniałe świadectwo, dobry wynik egzaminu, dostałam się na studia prawnicze w Manchesterze. Wakacje spędziłam na doprowadzaniu siebie do perfekcji: dieta, dermatolog, cała rodzina zrzuciła się na operację laserową oczu. Pierwszy dzień na uczelni, poznawałam uczelniane zakamarki. Nagle natknęłam się na znajomą grupkę. O nie. Nie... Lukas zmierzył mnie wzrokiem, reszta zrobiła to samo. Poznali mnie, mimo wszelkich zmian.

- Wciąż jesteś brzydka - oznajmił chłodno, a rany na moim sercu ponownie się otworzyły.

- Nie znajdziesz takiego, co szczerze ci powie, że jest inaczej. Nieważne, co ze sobą zrobisz. Pogódź się z tym - powiedziała Piper i zaśmiała się przenikliwym głosem. Po co miałaby kłamać? Wróciłam do domu w nędznym humorze, włączyłam telewizor. Akurat leciał X-Factor, wyniki jakiegoś tam bootcampu. Patrzyłam na dwie grupy, chłopaków i dziewczyn. Któreś z nich odpadnie... szkoda.

- Zdecydowaliśmy się umieścić was w dwu oddzielnych grupach - usłyszałam głos jurora. Chłopcy po prawej rzucili się na siebie. Nie znają się, a już taka wspólna reakcja... Zainteresowałam się i postanowiłam oglądać dalej. Śledziłam losy One Direction w każdym kolejnym odcinku. To byli prawdziwi przyjaciele, wspaniali chłopcy, tacy dobrzy dla innych. Zajęli tylko 3 miejsce, ale to wielki sukces. Dowiedziałam się, że mieszkają obecnie w Londynie i pracują nad płytą. Ja również miałam opuścić Manchester, zamieszkać sama we własnym mieszkaniu, gdzie zaczęłabym nowe, dorosłe życie. Wtedy wpadłam na pomysł. Jeśli mam kiedykolwiek zaufać chłopakowi, to tylko któremuś z tego zespołu. Oni swoimi czynami pokazują, jacy są, to nie pozerzy, jak Lukas. Muszę ich poznać, to moja jedyna szansa na usłyszenie prawdy o sobie. Mogę się mylić, mogę znów się zawieść... ale muszę spróbować. Ten ostatni raz poświęcić całą siebie, by dowieźć swej wartości. Na tym boisku nie mam już nic do stracenia. Jedyne, co będę chronić, to miłość. Nie zakocham się w kimś, jeśli ten ktoś nie będzie kochał mnie. Serce nie zniesie kolejnego złamania, kolejnego oszustwa. Być może ja nie zasługuję na miłość? A co, jeśli tak jest...

*

Otworzyłam powoli oczy, kręciło mi się w głowie. Obraz był zamazany, ale to z pewnością była szpitalna sala. Chyba nawet ta sama, na której leżał Liam, kiedy go postrzelono. Miałam okropny sen... nie, to nie był sen, to był nawrót paskudnych, bolesnych wspomnień. To powinno zostać tam, w Manchesterze, a nie prześladować mnie w Londynie. Ale nie miałam na to wpływu. Poruszyłam głowę, żeby się rozejrzeć. W pomieszczeniu było dość ciemno, w rogu tliła się lampka. Przy ścianie obok łóżka stał fotel, a na fotelu... spał Louis. Co on tu robi? Przecież powinien być teraz na koncercie... Teraz, a która jest godzina? Jaki dzień? Ile byłam nieprzytomna, chwilę, dłużej? Co się w ogóle stało? Gdy się tak gorączkowo zastanawiałam, Lou poruszył się w siedzeniu. Jeszcze raz na niego spojrzałam. Spał tak spokojnie, słodko, łagodnie. Odkryłam, że widok ten mnie rozczula, a jednocześnie napawa radością. Nagle chłopak otworzył oczy. Niebieskie, przejrzyste, ale ciepłe. Czemu teraz wszystko widziałam tak wyraźnie?

- Monica, całe szczęście - zerwał się, by mnie przytulić. Jednak zawahał się, chyba mocno byłam poturbowana. A tak, ktoś mnie zepchnął ze schodów... Louis wziął moje ręce w swoje i przytknął do ust. - Zepchnęli cię ze schodów, uderzyłaś skronią o jeden ze schodów i straciłaś przytomność. Mogłaś zginąć.

- Lou, jak się cieszę, że cię widzę - powiedziałam szczerze. Widziałam, że on się martwi. Pogładziłam go po policzku, jak wtedy, gdy ratowali mnie i Nialla. Spojrzeliśmy sobie w oczy, wreszcie nikt nam w tym nie przeszkodził. Poczułam coś... kazałam mu jechać do domu i się wyspać, a ja zostałam sama w szpitalnym łóżku. Z mętlikiem w głowie. Bo to, co poczułam, było właśnie TYM uczuciem. Zakochałam się w Louisie Tomlinsonie. A to nie powinno się zdarzyć. Czy moje serce znów będzie krwawić?

I skończone. Ufff. 5 godzin pracy. No, może 6. Świętuję ponad 20 000 wejść. Proszę WSZYSTKIE czytelniczki, by skomentowały. Chcę wiedzieć, dla ilu osób piszę. Dobranoc ;*