Dziękuję ;* + WAŻNE INF na końcu notki

Gdy zaczęłam swoją osobistą przygodę z One Direction nie sądziłam, że wniosą oni tak wiele do mojego życia. Przypadkowo natrafiłam na bloga, którego swego czasu współprowadzącą była Klaudia. To była pierwsza poznana przeze mnie Directionerka, z którą niemal natychmiast znalazłam wspólny język. Zanim się obejrzałam, stała się ona moją przyjaciółką, jedną z najlepszych, jakie w życiu miałam. To wspaniała dziewczyna i to dzięki niej możecie czytać tego bloga.

Zawsze lubiłam pisać opowiadania, dać upust wytworom mojej wyobraźni. Kochałam też czytać, szczególnie książki o tematyce fantasy, bądź przygodowe. Kiedy rozpoczęła się moja fascynacja zespołem, szukałam różnych blogów i fansite'ów, wtedy znalazłam pewne opowiadanie (Baby you light up my world like nobody else), które wprowadziło i zapoznało mnie z bardzo ciekawym gatunkiem literackim (w Internecie), a mianowicie z fanfiction. Zaintrygowała mnie ta historia, czytałam z zapałem każdy rozdział. Wtedy też przyśnił mi się sen, który stał się początkiem tworzenia bloggerki o pseudonimie Sparkle. Jak to ze snami bywa, nie pamiętałam go dokładnie, jednak korciło mnie, by go opisać Klaudii. W połowie zaczęłam wymyślać, zupełnie spontanicznie. Gdy się do tego przyznałam, ona zasugerowała, żebym zaczęła pisać własne opowiadanie. Nie byłam przekonana, już raz prowadziłam z koleżanką bloga, na którym zamieszczałyśmy kolejne rozdziały opowieści, którą wymyśliłam. Nikt, absolutnie nikt tego nie czytał, a ja sama nie miałam tyle cierpliwości i chęci do pisania kolejnych notek. Tak samo działo się, gdy próbowałam napisać książkę. Parę stron, potem się poddawałam. Ale dla Klaudii postanowiłam spróbować, przetestować własne możliwości. I tak, w sobotę 24 grudnia, roku 2011 powstał rozdział pierwszy "What Makes Me Beautiful". Gdy go opublikowałam, przyszedł czas na wigilijną kolację. Louis Tomlinson miał 20 urodziny tego samego dnia.
Byłam bardzo zaskoczona, kiedy pojawiły się dwa pozytywne komentarze, a liczba wejść wzrosła o kilka osób. To zachęciło mnie do napisania kolejnej części. Mniej więcej po 3 rozdziale zorientowałam się, że coraz więcej ludzi to czyta, komuś się to podoba. Nie wiem, czy to wsparcie Klaudii, czy właśnie to zainteresowanie, ale wtedy dostałam kopa i ruszyłam naprzód. Nigdy przedtem nie byłam w nic aż tak mocno zaangażowana. Pisanie stało się moim sposobem na wyrażenie siebie, autoprezentację, na jaką bym się nie odważyła. Zżyłam się z bohaterką, z całym jej światem i siadając przed klawiaturą, otworzywszy okno bloga, czułam się, jakbym wchodziła do domu. Pomysły nachodziły nagle, zwykle około godziny pierwszej w nocy. Zapisywałam je w notatkach na telefonie, by potem rozbudować je i umieścić w rozdziale. Studiowałam charakter i osobowości chłopców, by lepiej stworzyć ich postacie. Czytałam mnóstwo innych blogów, szukałam natchnienia, uczyłam się. Jednak to, co mogłyście tu przeczytać, każdy rozdział, nie jest broń Boże plagiatem. Wszystko pochodzi z mojej głowy, jeśli coś zaczerpnęłam z innych opowiadań, to jedynie umiejętność dokładniejszego i bardziej wysmakowanego opisywania. Styl mam swój własny, potrzebowałam tylko wzoru, by potrafić oddać piękno czy dramatyzm danego momentu. Na szczęście przyszło mi to z łatwością, chociaż jestem dosyć oporna w stosunku do poetyckich opisów. Nie przepadam za poezją, szczególnie tą o miłości. Wydaje mi się taka nieprawdziwa, zbyt cudowna, zbyt wyolbrzymiona. W opowiadaniach nie ma czegoś takiego, wszystko jest bardziej realistyczne. Mimo to piękno nadal pozostaje, wreszcie zaczęłam dostrzegać cudowność uczuć, natury - i to mnie nie odrzucało. Czytałam wyszukane przeze mnie love stories z zapartym tchem, nie mdliło mnie na widok opisów otaczającego nas świata. Kierowałam się stereotypami, nie wierząc w to, że można coś takiego przedstawić w inny sposób, który by mnie nie odrzucał, który bym doceniła i się nim zachwyciła. 1D zmienili mój punkt widzenia...

Przyszedł czas na gorące podziękowania. Dziękuję:

- Klaudii, która we mnie wierzyła i mnie wspiera od początku mojej działalności, 

- Lexie, która jest o wiele milsza od tej z opowiadania i polubiła mnie za to, jaka jestem,

- Mańce, która jako pierwsza skomentowała Rozdział 1 (i był to komentarz pozytywny!)

- "Tej od długich komentarzy" za właśnie długie komentarze, które pozwalają mi dostrzec błędy, które popełniam, naprawiać je i się rozwijać,

- Agacie. :), czyli bloggerce, której opowiadanie było pierwszym i najlepszym, jakie czytałam. Dzięki niej poznałam najcenniejsze tajniki i całą charakterystykę fanfiction. Nie mogłam sobie wymarzyć lepszej nauczycielki. Chociaż ona nawet nie czytała tego opowiadania, dziękuję jej,

- hoodie_, autorce drugiego w kolejności uwielbianego przeze mnie opowiadania. Jesteś bardzo wymagającą, ale i życzliwą czytelniczką. Dziękuję Ci za konstruktywną krytykę, kiedy było trzeba i za pisanie 'Wspólnego Kierunku", który nauczył mnie większej powagi i dojrzałości,

- Wszystkim dziewczynom, które poznałam dzięki Klaudii i Lexie. Cenię sobie Was jako koleżanki i cieszę się, że chciałyście mnie poznać,

- Zuzannie, przyjaciółce Klaudii za to, że jest jej przyjaciółką i tak lubi czytać moje opowiadanie. Jesteś niesamowita, massive thanks!

- Zuzi i Martynie, które jako jedyne odważyły się do mnie napisać na GG, po tym, jak podałam mój nr pod rozdziałem 24. Cieszę się, że bierzecie mnie po ludzku ^^

- WSZYSTKIM czytelniczkom, dzięki którym mam już 31 071 wejść, mnóstwo komentarzy i głosy na stronie http://one-direction.com.pl/ , na której to mój blog został nominowany w kategorii "Opowiadanie lutego". Dziękuję za oddane głosy i zachęcam pozostałe dziewczyny, którym się podoba moja twórczość, do zagłosowania. To by wiele dla mnie znaczyło. Jesteście kochane.

DZIĘKUJĘ! ;*

Ważna informacja: z bólem serca muszę Was poinformować, że zawieszam bloga do końca miesiąca. Mam bardzo dużo nauki i konkurs wojewódzki z angielskiego, nie mam czasu na pisanie. Wiedzcie, że jeden rozdział powstaje średnio 4-5 godzin, ale zdarzają się takie (jak np. 25), które tworzę... 11 godzin. W marcu wrócę do Was, pomysły mam, wstawię sondę, będę odpowiadała na komentarze. Tylko rozdziałów brak.