Rozdział 3

Po zajęciach musiałam zajechać jeszcze do Jasona, żeby dać mu notatki (rozłożyło go przez weekend), więc w domu byłam dość późno. Skontrolowałam zawartość jutrzejszych The Times, kontrowersyjny artykuł w rubryce "Kultura" nadawał się do publikacji. Przesłałam mailem potwierdzenie do szefa i mogłam wreszcie odpocząć (piątek!). Zrobiło się ciemno, postanowiłam zapalić światła i zasłonić rolety. Podczas tej czynności zauważyłam, że Harry robi to samo w ich willi. Zobaczył mnie i zaczęliśmy się śmiać. Gestem kazał mi czekać i gdzieś pobiegł. Po chwili wrócił z dużą kartką i markerem. Napisał coś na papierze i przytknął go do szyby. Na kartce widniał napis "DOBRANOC". Uśmiechnął się słodko, pomachałam mu. Spojrzałam na zegar i stwierdziłam, że mogę jeszcze poczytać. Wzięłam książkę, którą zaczęłam w zeszłym tygodniu i poszłam usiąść na tarasie. Czytałam chyba pół godziny, wtem pięcioro moich sąsiadów wyszło z domu. Chyba się gdzieś wybierali, ale zauważyli mnie.
- Co tam czytasz? - spytali.
- Przypuszczam, że książkę. - odpowiedziałam. Zaczęli się śmiać, najpierw z mojej błyskotliwej odpowiedzi, a potem z rechotu Nialla. Podeszli do mnie.
- Idziemy do wesołego miasteczka, bo Louis nie daje nam spokoju. Chcesz iść z nami? - zaproponowali. Zgodziłam się i poszliśmy do pobliskiego parku rozrywki. Kręciliśmy się na dzikiej karuzeli, wjeżdżaliśmy w siebie samochodzikami, skutecznie odstraszając stamtąd wszystkie dzieci. Wreszcie stanęliśmy przez ogromną kolejką górską.
- Nie wiem, jak wy, ale ja na to idę. Wy pewnie tchórzycie na sam widok!  - powiedział Louis i zaczął udawać kurczaka.
- Chyba śnisz! - odparował Harry. - Wsiadam.
- Będę tego żałował. - rzekł Zayn. Liam też nie wyglądał na zachwyconego. Każda wycieczka do wesołego miasteczka kończyła się spektakularnym failem. Wsiedliśmy, ja usiadłam na samym przedzie z Louisem. Kolejka wjechała na samą górę i zaraz miała ruszyć. Nagle Louis spojrzał na mnie i powiedział: - Wiesz co? BOJĘ SIĘ!! - po czym wtulił się we mnie. Rollercoaster ruszył z ogromną prędkością w dół. Lou wrzeszczał jak opętany "Spadaaamy!! Zginiemy tu! AAAAA ratuuunku!", wszyscy pasażerowie kolejki śmiali się z niego. Niall krzyknął: - Ej, umiecie tak? - i rzucił tick taka. Na następnym okrążeniu zapytał: - No, gdzie on jest? - po czym oberwał tick takiem w głowę. Lou nagle zapomniał, że się boi i zaczął się nabijać z Nialla. Gdy kolejka stanęła, powiedziałam do niego: - Ermm, Lou.. możesz mnie już puścić.. - on speszył się, chyba dopiero teraz zauważył, że ściskał mnie całą drogę. Jednak po namyśle uśmiechnął się i odparł: - Masz ekstra perfumy, mogę cię jeszcze pościskać? - Ze śmiechem mu pozwoliłam, szliśmy objęci całą drogę powrotną. Odprowadzili mnie do samych drzwi.
- To co, do rana? - spytał Harry.
- A co jest rano? - odpowiedziałam zaskoczona.
- Patrzymy się jak wstajesz. - odparł z rozbrajającą szczerością. W myślach miałam tylko jedno "awwww" ;D. Uśmiechnęłam się szeroko i zaprosiłam ich na śniadanie następnego dnia.
- A co będzie? - zapytał Niall, zanim ugryzł się w język. Zayn walnął go w ramię i zgromił wzrokiem. Gdy odpowiedziałam, że naleśniki, na ich twarzach zagościły wielkie banany ^^ Wrócili do siebie. Usiadłam w salonie i włączyłam TV. Nagle zobaczyłam, że ktoś przysłał mi smsa. Był od Louisa:  "Nie mogę przestać o tobie myśleć, to chyba wina tych twoich perfum ;)" Odchyliłam roletę i moim oczom ukazał się zabawny widok. Lou biegał po domu z telefonem w ręku, a za nim chłopcy, próbując przeczytać, co tam pisze. Tego dnia zasnęłam szczęśliwa. Gdy się obudziłam, nie mogłam uwierzyć w to, co zobaczyłam przez okno. Wszyscy członkowie One Direction stali w pokoju Zayna i centralnie gapili się na mój pokój. Podeszłam do zasłony i odsunęłam ją. Pomachali mi, Liam wysłał mi smska: "Dzieńdoberek ;D Chyba cię nie wystraszyliśmy?". Odpisałam: "Nie, skąd, jestem przyzwyczajona, że ktoś mnie obserwuje jak śpię ;P Długo tak stoicie?". Zayn pokazał przez okno 1. " Jeden czego?" zapytałam.
- Godzinę! - krzyknął chłopak przez otwarte okno. Otworzyłam swoje.
- Jesteście niemożliwi! Za 20 minut widzę was tu na śniadaniu! - odkrzyknęłam Poszłam się ogarnąć, potem smażyłam naleśniki. Moi sąsiedzi przyszli, a raczej przybiegli punktualnie. Niall uścisnął mnie szybko na powitanie i zaraz poleciał usadowić się przy stole. Harry uderzył się otwartą dłonią w czoło, i powiedział, że to u Nialla normalne. Postawiłam na stole górę naleśników, która niemal natychmiast znalazła się w brzuchu blondyna. Byłam zmuszona usmażyć kolejną partię, na szczęście wszystkim smakowało. Musiałam pojechać na zakupy, oni w sumie też, więc się rozstaliśmy. Louis przepuścił mnie na wyjeździe, jak miło z jego strony. W samochodzie zapuściłam muzę i śpiewałam całą drogę. Zaparkowałam przy supermarkecie i w myślach powtarzałam sobie listę zakupów. Nieco rozkojarzona skierowałam się po wózek, Wzięłam pierwszy z brzegu. Siedział w nim.. Harry. Wytrzeszczyłam oczy.
- Niespodzianka! - powiedział, a z tyłu zaszła mnie reszta zespołu.
- Śledzicie mnie? - zapytałam. Byłam w lekkim szoku.
- A skąd, to tylko zbieg okoliczności. - odparł Lou z szelmowskim uśmiechem. Weszliśmy do sklepu i rozdzieliliśmy się: ja, Harry, Louis i Zayn poszliśmy w lewo, a Niall z Liamem w prawo. Szybko umknęłam chłopakom między półki i zaczęłam napełniać wózek. Miałam sporo do kupienia, zaprosiłam na kolację Jasona (czuł się już lepiej) Meg i Claire z Mikiem. Przy kasie znowu spotkałam chłopców i pomogłam im odciągnąć Nialla od półki ze słodyczami. Pomarudził, ale obiecaliśmy mu zabrać go do kawiarni w drodze powrotnej.
- Ja przez was zbankrutuję. - stwierdził Zayn z westchnieniem.
- Oj tam, oj tam. - rzekł Louis i szepnął mi do ucha: - Nie mogę się doczekać, aż zobaczy, że zabrałem mu portfel! - Po małym dramacie przy kasie "Kto zabrał mój portfel?? LOUIS!!" pojechaliśmy do kawiarni. Harry zafundował wszystkim Latte z podwójną pianką i szarlotkę. Louis bawił się krzesłem obrotowym, w końcu z niego spadł, pociągając niechcący mnie. Wylądowaliśmy na podłodze, trzęsąc się ze śmiechu. Ludzie patrzyli na nas jak na totalnych debili. Żeby nie pogarszać naszej opinii publicznej, opuściliśmy lokal w akompaniamencie Nialla "Jeszcze nie skończyłem!". Dojechaliśmy na naszą ulicę, zaparkowaliśmy w garażach i rozeszliśmy się do domów. Zaczęłam przygotowywać kolację, bo w sklepie i kawiarni zeszło nam z 6 godzin. Podczas przygotowywania posiłku usłyszałam dzwonek do drzwi.
- Dziwne, przyjechali o półtorej godziny wcześniej. - pomyślałam. Jednak na progu stał Harry.
- Nudzi mi się. Przyszedłem pomóc ci gotować, podobno spodziewasz się gości. - oznajmił. Mocno zdziwiona jego wizytą wpuściłam go do kuchni. Przygotowując pieczeń przypatrywałam się jego umiejętnościom kulinarnym. Był jak zawodowiec, podrzucał warzywa na patelni i kroił zioła jak prawdziwy mistrz. Nagle poczułam ból w palcu. No tak, zacięłam się nożem, gdy się tak w niego wgapiałam.
- Jakie to romantyczne. - pomyślałam sarkastycznie - Jak w tych komediach romantycznych, które ogląda Meg.
- Pokaż. - powiedział Harry, stosując się do popularnego wzorca z filmów. Można by to było nagrać.
- To nic takiego. - odparłam, wchodząc w rolę aktorek komedii romantycznych. Teraz on mnie opatrzy i będzie jak na wyciskaczach łez. Chłopak ujął moją dłoń i zgodnie z przewidywaniami sięgnął do apteczki po wodę utlenioną i plasterek. Opatrzenie palca trwało chwilę, miałam nadzieję, że nie zarumieniłam się za bardzo. Harry spojrzał mi w oczy i zapytał, czy jeszcze w czymś mi może pomóc. Zeszłam na ziemię, bo trochę odleciałam od tego spojrzenia i powiedziałam, że w zasadzie to już skończyliśmy, wystarczy wstawić do piekarnika.
- No to mamy czas dla siebie. - uśmiechnął się i włączył radio. Nastawił na jakiś skoczny utwór i podszedł do mnie. - Pani pozwoli. - wyciągnął rękę i ukłonił się. Tańczyliśmy chyba z 20 minut, nie wiedziałam, że on jest takim dobrym tancerzem. Zmęczeni opadliśmy na kanapę. Harry objął mnie ramieniem i chyba chciał pobawić się moimi włosami, ale dzwonek do drzwi mu w tym przeszkodził.
- Chyba musisz otworzyć. - zrobił zbolałą minę (wyglądała śmiesznie). Przywitałam moich przyjaciół i zaprosiłam ich do środka. Ich miny, kiedy zobaczyli rozwalonego u mnie w salonie Harry'ego były nie do opisania. Meg odciągnęła mnie na bok i powiedziała:
- Ale sobie upolowałaś faceta.. Zawsze wiedziałam, że będziesz miała przystojnego chłopaka, ale HARRY STYLES? Szczęściara z ciebie!
- To nie jest mój chłopak. - odparłam z lekkim uśmiechem, trochę zawstydzona. - Po prostu przyszedł mi pomóc w gotowaniu. To przyjaciel domu, czy coś takiego.
- Właśnie widzę. - szturchnęła mnie i poszła się z nim przywitać.
- Ale akcja.. Nieźle się wpakowałam.. - pomyślałam i poszłam wyjąć pieczeń. Czeka mnie fantastyczny wieczór..