It was an amazing year...

Drodzy czytelnicy. Moi kochani. Uwierzycie, że to już rok? Tyle się wydarzyło od napisania pierwszego rozdziału... Sparkle dostała mnóstwo nominacji i nawet wygrała kilka nagród. Czuję się doceniona i aż mi się ciepło na sercu robi, jak o tym wszystkim pomyślę. Ale, dość o mnie.

Dziękuję wszystkim, którzy dawali mi siłę do pisania. Dziękuję Klaudii, bez której nie powstałby ten blog i która posłużyła mi jako wzór jednej z moich ulubionych postaci w opowiadaniu. Kochana, nawet nie wiesz, ile razy pomogłaś mi odzyskać wenę, zupełnie nic nie robiąc! Dziękuję Sophie, która naprawdę mnie rozumie i zawsze stała przy mnie w czasie kryzysu, kiedy traciłam wszystkie chęci. Doceniam także Twoją cierpliwość, gdy wysyłałam ci rozmaite próbki kolejnych rozdziałów i zasypywałam nowymi pomysłami na opowiadania. I saranghae za Twoją miłość do Azji, anime, j-rocka i k-popu, którą z Tobą dzielę! Nie masz pojęcia, ile to daje mi szczęścia i pogody ducha. Dziękuję Arturowi, który mimo zgrzytów wciąż jest moim dobrym znajomym. Nauczyłeś mnie empatii i okazałeś uznanie dla tego, co robię. To wiele dla mnie znaczy. Dziękuję Lexie, która przyczyniła się do powstania kilku naprawdę świetnych rozdziałów i dzieliła się ze mną przemyśleniami na temat seksownego tyłka Louisa! Hahaha xd Dziękuję mojemu drogiemu przyjacielowi Michałowi, który chyba jednak nie przeczytał tego bloga i wciąż uważa, że One Direction są trochę zniewieścieli (pracuję nad nim, pracuję, zmieni chłopak zdanie), ale prywatnie jest moją ostoją i pomaga mi utrzymać równowagę, kiedy mi się życie chwieje. Dziękuję Tynie i Livsterowi, które są tak samo pojebane jak ja, rozumieją mnie bez słów, też się hiperventylują bez powodu i wytrzymują ze mną już czwarty rok. Kocham Was! Dziękuję Patrykowi, który lubi pisać, ale nie lubi czytać i zawsze się o mnie martwi, każąc mi iść spać albo nie pić tyle kawy. Dziękuję Szurniętej, Stukniętej i Szalonej, które są naprawdę świetnymi bloggerkami i dobrymi koleżankami. Wasze wsparcie w tworzeniu jest nieocenione!
Najważniejsze jednak podziękowania kieruję do WAS, kochani czytelnicy. Wy jesteście głównym powodem, dla którego piszę. Zawdzięczam Wam wszystkie umiejętności, które rozwinęłam i uznanie, które zyskałam. Mam nadzieję, że będziecie ze mną przez kolejny rok i przez następne... aż kiedyś wydam książkę. Marzę o wydaniu książki *.* Kupilibyście? Obiecuję, że cena będzie przystępna!

Coś przykrego się dzisiaj zdarzyło i nie będę w stanie napisać rozdziału na ten blog. Jeszcze bym kogoś skrzywdziła, a ten pobyt we Francji ma być przyjemny. Jednakże miałam mini wenę na jeden z moich nowych projektów (nazywam je 'Sparkling Stories'), którą zamieszczę poniżej. Myślę, że jest to całkiem niezły prolog na moje nowe opowiadanie: Teach Me How To Love

*

Było już południe, kiedy wstała. Oczy miała zaczerwienione od płaczu. Znowu krzyki. Od rana krzyki. Nienawidziła tego z całego serca, ale był to mimo wszystko element jej chorego życia, tego domu, w którym mieszkała. Niemal bezszelestnie wysunęła się z łóżka i drżącymi palcami delikatnie wyjęła z kieszeni plecaka chusteczki do nosa. Zużytą cisnęła w kąt, czując jak wzbiera się w niej wściekłość. Dzisiaj była Wigilia, ten dzień powinien kojarzyć się z radością, narodzinami Zbawiciela i tak dalej. Dziewczyna uniosła kremową roletę i wyjrzała za okno. Pogoda była ohydna: kropił deszcz, miejscami leżał jeszcze na ciemnej trawie brudny śnieg, wiatr targał drzewami bez liści. Bloki pomalowane na paskudny odcień żółci na tle szarego nieba wyglądały na martwe. Zupełnie jakby w środku nie znajdowały się szczęśliwe rodziny, wspólnie przygotowujące świąteczną kolację. Ubrała się w biały sweterek i zupełnie niepasujące do tego brązowe spodnie dresowe. Po co się dzisiaj ładnie ubierać. Nastały ciężkie czasy, Chrystus przyjdzie w glanach, więc dres jest w porządku. Przystawiła ucho do drzwi i stała tak przez chwilę. Wszyscy w kuchni, można bezpiecznie wyjść. Niczym złodziej przemknęła się do łazienki i równie szybko z niej wyszła. Wróciła do pokoju, zamykając drzwi. Przeszył ją dreszcz, w pomieszczeniu było nieprzyjemnie chłodno. Ojciec nie chciał podkręcić ogrzewania, stwierdził, że to przez zamykanie drzwi jest u niej tak zimno. Ale drzwi nie mogły być otwarte. Choćby dlatego, że stukanie palcami w klawiaturę przyprawiało go do szału. A zdarzały się dni, że był to jedyny wydobywający się stamtąd dźwięk. Od kiedy sięgała pamięcią, uwielbiała pisać opowiadania. Rok temu zaczęła je publikować, to stało się początkiem prawdziwej pasji. Kiedy traciła chęci do życia, brała notes lub siadała do komputera i pisała. Różne opowiadania, teksty piosenek... Kochała czuć to mrowienie w palcach, kiedy wciskała litery na swojej klawiaturze. Najchętniej rzuciłaby szkołę, żeby zostać autorką dobrych książek. Ale rodzice... To nie zadowoliłoby rodziców. Skrzywiła się, na samą myśl o nich. Zawsze rujnowali wszystkie jej marzenia. Jednym słowem potrafili zdeptać biedną drabinę z plasteliny, na której usiłowała wspiąć się na szczyt. Teraz miała życzyć im wesołych świąt i podzielić się opłatkiem? Aż zrobiło jej się niedobrze. Może to dlatego, że nie zjadła jeszcze śniadania. - Po co mam jeść śniadanie. W końcu na nie nie zasługuję - mruknęła i zaczęła układać ubrania w szafie. Mówiła, że przecież dzisiaj to zrobi. Co z tego, że rodzice z jakiegoś powodu nie chcieli w to uwierzyć i od dwóch dni krzyczeli na nią, że jeszcze tego nie ruszyła...

Piszcie, co sądzicie. Jeszcze raz przepraszam i DZIĘKUJĘ!!! ;***