Rozdział 27

Tak, bez wątpienia spało mi się dobrze. Za to poranek i moment, kiedy się obudziłam, były co najmniej fatalne. Wszystko mnie bolało, najbardziej gardło. Miałam wrażenie, jakby zaciskała się na nim pętla. Z trudem rozchyliłam opadające powieki i rozejrzałam się po pokoju Harry'ego. Lubiłam ten pokój, a łóżko miał chyba najwygodniejsze. Leżałam w nim sama, Louis musiał już wstać... no właśnie. Miałam wczoraj randkę z Louisem! To się naprawdę wydarzyło, pamiętam jak się całowaliśmy, a on... on mnie kocha...
- Kocha mnie - szepnęłam, a ściśnięta krtań zaprotestowała silnym bólem. Chyba nie powinnam dzisiaj nic mówić. Uśmiechnęłam się tylko, bardzo szczęśliwa. Wszystko wyszło między nami tak zwyczajnie, jakbyśmy byli sobie przeznaczeni. Jesteśmy przyjaciółmi, którzy zakochali się w sobie i najwyraźniej muszą być razem. Czułam, że to ta osoba, wszystko mi podpowiadało, że dokonałam właściwego wyboru. Usłyszałam kroki, ktoś wchodził po schodach. Po chwili drzwi się otworzyły, a do pokoju wkroczył Lou z tacą ze śniadaniem.
- Zayn zrobił omlety. Ja wycisnąłem sok i nawet nie zachlapałem całej kuchni - powiedział z uśmiechem. Chciałam mu podziękować, ale z mojego gardła nie wydobył się żaden dźwięk. Narysowałam więc "THX" w powietrzu. - Uuuch, chyba masz zapalenie krtani, jak Lottie kiedyś. Musiało cię wczoraj przewiać... - Pokiwałam głową i wstałam z łóżka. Wygrzebałam z szuflady Hazzy notes i długopis, by szybko zapisać: Jak ty mnie dobrze rozumiesz ^^ dzisiaj nie mogę mówić, bo moja krtań stanowczo na to nie pozwala.
- Przepraszam - szepnęłam, lekko chrypiąc i złapałam się za gardło, które zareagowało bólem.
- Już nic nie mów. I tak cię zrozumiem, jak zawsze - odezwał się Lou i mnie przytulił. - Zanim to... napiszesz, mogę cię całować, bo jeśli miałem się zarazić, to zrobiłem to wczoraj - uprzedził mnie z odpowiedzią i cmoknął w usta. Zabrałam się za omlet, przełykanie było prawie niemożliwe, ale jakoś dawałam radę. Dobrze, że Zayn robi takie miękkie, bo odrobinę twardsze już by nie przeszły przez gardło.
- Powiem mu, że ci smakowało, a ty odświeżysz się. Potem odprowadzę cię do domu, zrobię herbatkę i skoczę do apteki po jakieś lekarstwa, bo ty nie masz w szafce. Tak, grzebałem ci w szafce - powiedział chłopak, a ja bezgłośnie się zaśmiałam. Napisałam na kartce: Czytasz mi w myślach?. - Nie, tylko cię dobrze znam - puścił oko i zbiegł na dół. Za każdym razem zaskakiwało mnie to, jak potrafiliśmy się porozumieć bez słów. Jeszcze tego by brakowało, żebym nie mogła się z nim dogadać. Ochlapałam twarz wodą, nie miałam na nic innego siły, więc po prostu zeszłam po schodach, trzymając się poręczy. Było mi jakoś dziwnie słabo.
- Matko, Monica, wyglądasz jak siedem nieszczęść - skomentował mój wygląd siedzący przy stole Zayn, za co dostał w łeb od Lou. - No co, w końcu jak ma wyglądać w chorobie. Ej, poczekajcie jeszcze chwilę, zaraz wrócą Liam z Harrym, wypadałoby im ogłosić, że jesteście razem. Tak w ogóle, to gratulacje, dobraliście się idealnie - powiedział i podszedł mnie uścisnąć. Podczas tej czynności szepnął mi do ucha: Pogadaj z Meg, martwię się o nią. Pokiwałam głową i poszłam usiąść na kanapie. Louis podał mi kubek ziołowej herbatki, którą zaczęłam powoli sączyć. Zadzwonił telefon, Zayn podszedł do aparatu i podniósł słuchawkę.
- Monica, do ciebie, Claudia. Aha, ty nie możesz mówić...
- Niech ona jej wszystko powie, a ja będę służył za syntezator mowy - powiedział Lou, a Zayn powtórzył to Claudii i po chwili podał mi telefon.
- Współczuję ci, też kiedyś miałam zapalenie krtani, nic przyjemnego. Chciałam ci powiedzieć, że mieliśmy z Niallem wspaniały wieczór, zabrał mnie na szczyt Wieży Eiffela, było tak pięknie! Ale potem rozszalała się burza i się całowaliśmy, a potem pojechaliśmy do hotelu i trochę nas poniosło i... - urwała, zapewne z ekscytacji, a ja rozchyliłam usta w uśmiechu. - Zrobiliśmy to! Matko, ale on dobrze się kocha i ma dużego... czy ktoś jeszcze słucha tej rozmowy?
- Cześć, Claudio - zachichotał Lou, a w słuchawce zrobiło się cicho. - Spokojnie, Niallocondę widziałem już dawno. Ups, nie powinienem tego mówić...
- Skoro już jesteś - odezwała się Claudia (chyba się wkurzyła). - To powiedz, jak wasza randka.
- A dobrze, kocham ją i jesteśmy razem - przytulił mnie i pocałował, a nasza rozmówczyni zapiszczała z radości. Usłyszeliśmy niższy głos, chyba Niall podsłuchiwał. Widziałam już jego radość, zapewne skakał po całym hotelowym pokoju.
- Gratulacje, aniołku! - wydarł się do aparatu. - Louis, wreszcie się za coś porządnie wziąłeś. Widzisz, mówiłem, żeby brać ze mnie przykład.
- Cieszę się, że się cieszysz. Monica też się cieszy, chociaż nie może tego powiedzieć. Ma zapalenie krtani.
- Auu, no to nieźle wczoraj zabalowaliście, hehehehehe - zarechotał blondyn.
- Ratowaliśmy Maurice'a, bo w domu państwa Harrison wybuchł pożar.
- Coooo?
- Daj mi go tu do słuchawki, tu Claudia znowu - odezwała się moja przyjaciółka. - Jaki pożar?
- Wszystko jest w porządku, nikomu nic się nie stało. No, może trochę ucierpiały ręce Monici, ale już się tym zająłem. Drobne otarcia, nic poważnego, nie martwcie się. Musimy kończyć, przyszli Liam z Harrym, chcemy im powiedzieć. Bawcie się dobrze i życzymy wam bezpiecznej podróży - powiedział Lou i rozłączył się, a ja spojrzałam na drzwi wejściowe, w których stali nasi przyjaciele.
- Co chcecie nam powiedzieć? - zapytał Liam, puszczając mi oko. Nie widziałam miny Harry'ego, bo miał duże, ciemne okulary na oczach, a po nos owinięty był szalikiem. Skacowany jak nic.
- Że jesteśmy razem, a Monica ma zapalenie krtani i straciła głos - uśmiechnął się, całując mnie w policzek.
- To świetna wiadomość, życzymy wam szczęścia, co nie, Harry? - zwrócił się do Loczka, ale ten tylko coś wymamrotał, poszedł na górę, gdzie zamknął się w pokoju, mocno trzaskając drzwiami.
- A tego co ugryzło? - zdziwił się Zayn, nakładając Liamowi omlety. Wszyscy posłaliśmy mu wymowne spojrzenie. - Nie mówcie, że... no co wy, bez jaj! Odbiłeś mu dziewczynę na walentynki? - zapytał Louisa.
- Czy ja wiem, czy odbiłem... po prostu byłem szybszy. Ale on przecież miał swoją randkę.
- Wyciągnę od niego parę informacji. Normalnie ty byś to zrobił, ale teraz Hazza wydaje się być troszkę na ciebie zły.
- Przejdzie mu - odezwał się Liam między jednym gryzem, a drugim. - Monica, jak się czujesz? - wzięłam notes i długopis, które podsunął mi Lou i zapisałam: Fatalnie, jakby mnie ktoś dusił. Ale dzięki, że pytasz. - Nie ma sprawy. Chodź tu do mnie, biedaczko - wyciągnął ramiona, by mnie przytulić. Zerknął na Lou, ale ten machnął ręką.
- Nie jestem zazdrosny, wszyscy możecie ją tulić, kiedy tylko macie na to ochotę. Tylko ja będę robił to częściej i podkreślam, że jako jedyny tu mogę ją całować w usta - uśmiechnął się, wyjął z szafki kuchennej garnek, włożył go na głowę i gdzieś poszedł... ok. Widać było, ze jest szczęśliwy, radowało mnie to.
- Mówiłem ci, że w końcu będziesz miała swojego księcia z bajki. Co z tego, że to mega zwariowana bajka.
- Bajka? Chyba horror raczej - rzekł rozbawiony Zayn, patrząc na Louisa, który raz po raz wchodził w ścianę z tym nieszczęsnym garnkiem, zsuniętym do połowy twarzy. Próbowałam się zaśmiać, ale nie mogłam, więc napisałam na kartce: Kocham dobre horrory. Po namyśle dopisałam jeszcze: Powinnam już wracać i umówić się na wizytę u lekarza, bo jest coraz gorzej. Liam ze współczuciem spojrzał na mnie i zawołał mojego chłopaka (matko, ale to dziwnie brzmi!). Louis zaprowadził mnie do mojego domu, położył w łóżku i pojechał do apteki, skąd wrócił po pół godzinie. Zastał mnie w opłakanym stanie, czułam się, jakby kroili mi gardło, wiążąc je od środka tępymi linkami. Kazał mi wziąć jakąś tabletkę, syrop i napić się wywaru z jakichś tam ziół o bliżej nieokreślonym smaku. Liam postanowił, że sprowadzi lekarza, bo na zewnątrz było bardzo wietrznie. Wieczorem przyszedł ów pan doktor, zbadał, postawił diagnozę (zapalenie krtani) i wypisał receptę, którą Lou zaraz pojechał zrealizować. Tak się o mnie troszczył, z resztą nie tylko on, bo podczas jego nieobecności towarzystwa dotrzymywali mi Liam z Zaynem. Harry nie chciał wyjść z pokoju, a Meg nie odbierała, więc Malik nie miał nic do roboty. Oglądaliśmy głupie filmiki na You Tube, postanowiłam sprawdzić skrzynkę mailową. Nowa wiadomość od... mojego szefa z kancelarii. Mam stawić się na rozprawie za 2 dni, nie ma możliwości zwolnienia. Klient wyraźnie zaznaczył, że ma go reprezentować panna Whister. No ładnie, to jak się nie wykuruję, zawalę robotę. Mam nadzieję, że te leki będą mocne i skuteczne. No i szybkie w działaniu. Wrócił Lou, łyknęłam tabletki i zamuliło mnie (czyli jednak silne), więc poszłam spać. Gdy się obudziłam, zauważyłam leżącą obok mnie kartkę z ładnym napisem: Musieliśmy iść na próbę, przyjdę na noc. Rozpoznałam pismo Lou i uśmiechnęłam się. Wzięłam z szafki komórkę i otworzyłam sms, który musiał przyjść, jak spałam. "Mogę wpaść na chwilę? Chłopaki są na próbie, zapomnieli o mnie ;(" napisał Harry. Odpisałam: "Jasne, wpadaj". Pięć minut później usłyszałam brzęk kluczy w zamku (czy oni wszyscy sobie dorobili zapasowe??) i na górę, do pokoju wszedł Harry.
- Przepraszam za to rano, źle się czułem. A ty jak się trzymasz? - zapytał i usiadł na łóżku obok mnie. Uniosłam kciuk do góry i złapałam się za gardło. - Aha, rozumiem. Tak myślę. Jesteś z Louisem? - pokiwałam głową. - Khmm... gratulacje... - spuścił głowę i zaczął studiować fakturę dywanu. Usiadłam i położyłam mu rękę na ramieniu, patrząc z zasmuceniem. Było mi go żal, że tak to wyszło. - Nie, w porządku, on był lepszy dla ciebie. Co nie oznacza, że ja nic nie czułem - spojrzał mi w oczy, aż musiałam uciec wzrokiem gdzieś w bok. Za każdym razem, kiedy te jasnozielone tęczówki były naprzeciwko moich ciemnozielonych, coś się ze mną działo. Byłam jednak wierna tylko jednym, niebieskim. Prawda...? - Ja wiem, że teraz nawet nie wypada o to pytać i w zasadzie nie powinienem, ale... czy ty też coś do mnie wtedy... przymknij oczy na tak - przygryzł wargi. Nie potrafiłam go okłamać. Przymknęłam oczy, czując jego dłoń na moim policzku. Otworzyłam, widząc jego uśmiech, jakby zdławiony wewnętrzną rozterką. - Chociaż to... życzę ci szczęścia z Lou, będę was wspierał. Szkoda, że nam nie wyszło, to w zasadzie moja wina. Ale najważniejsze, że ty jesteś szczęśliwa. Może po prostu na ciebie nie zasługiwałem... no cóż, muszę już iść i przyjąć na klatę reprymendę od Liama, że nie stawiłem się na próbie. Daj mi znać, jak będziesz czegoś potrzebowała - po chwili namysłu ucałował mnie delikatnie w czoło i wyszedł. Miałam naprawdę wielkie wyrzuty sumienia, bo zniszczyłam w nim to uczucie, które mogło się rozwinąć. Na szczęście nie straciłam przyjaciela, a to by było okropne. Mam nadzieję, że nie będę się teraz czuła skrępowana w jego towarzystwie. Dobrze, że mam przy sobie Lou, który mnie kocha i Liama, który mnie rozumie. Jaki świat byłby straszny, gdybym była na nim zupełnie sama! Wieczorem usiedliśmy z Lou przed telewizorem, oglądając nową edycję X Factora. Jedna dziewczyna zaśpiewała "What Makes You Beautiful", a reszta uczestników pokazała naprawdę wysoki poziom wokalny. Szykowała się kolejna świetna edycja, która mogła dać wygranym to, co otrzymali One Direction.
Musiałam pić siemię lniane, ohyda. Louis stwierdził, że ten lekarz planuje zamach na moje życie i on się z nim policzy. Chcę to zobaczyć ;)


Sama siebie zaskoczyłam, że napisałam nowy rozdział. Based on true story - obudziłam się z okropnym bólem gardła i autentycznie mam zapalenie krtani. Ałaaaaaaaaa
P.S. siemię lniane jest FFFFFUUUUUUUUUUU
Komentujcie ;*