Rozdział 31 cz.2

- "Nie mogę pić tyle kawy" - zganiłam się w myślach i minęłam ostatnio często używany ekspres. Sięgnęłam do szafki po moją ulubioną zieloną herbatę z opuncją figową i zaparzyłam ją, obserwując wirujące fusy. Ten widok mnie uspokajał, a od paru dni chodziłam jak na szpilkach. Poranny telefon do Liama niewiele zdziałał. Wolałabym, żeby tu był i mnie przytulił, jak zawsze. Jego niezwykłe opanowanie bardzo się udzielało. Przeniosłam wzrok na umieszczone w ładnej, subtelnej szklanej ramce zdjęcie chłopców. Ile bym dała za uścisk mojego Lou, który dawał mi tyle siły i pewności. Jak bardzo chciałabym spojrzeć Harry'emu w oczy, zobaczyć uśmiech Zayna, wydrzeć się coś głupiego z Niallem. Sama zaskoczyłam się odkryciem, że potrzebuję ich niemalże jak powietrza. Postanowiłam się jednak nie roztkliwiać i zwyczajnie poczekać. Nie przez takie rzeczy przechodziłam, prawda? Włączyłam sobie Eda i robiłam to, co zwykle: zjadłam śniadanie, ubrałam się, powtórzyłam na zajęcia i wyszłam. No, Liam byłby ze mnie dumny. Będąc na uczelni, trzymałam się blisko przyjaciół i rozglądałam wokoło. Mojego adoratora nie było na horyzoncie, przez chwilę pomyślałam, że może dał sobie spokój i wyjechał?

- To co, zostajesz dzisiaj na warsztatach? - zapytał Jason, przerzucając torbę przez ramię. Alyssa i Claire plotkowały o czymś, stojąc z boku. Zastanowiłam się przez chwilę.
- Jasne, tylko skoczę do samochodu. Wydaje mi się, że zapomniałam wziąć notatnik.
- To spotkamy się na sali. Gdyby coś, to wiesz, wiadomość. Aha, Monica...
- Co?
- Uważaj na siebie - powiedział i wyciągnął ręce, by niezgrabnie mnie przytulić. Wyglądał na zatroskanego.
- Będę. Zaraz do was dołączę - uśmiechnęłam się i poszłam w stronę parkingu. Jak się spodziewałam, zostawiłam mój notatnik na tylnym siedzeniu, gdzie zwykle w pośpiechu go rzucam. Wgramoliłam się do środka i włożyłam go do torby. Wyszłam z samochodu i zamknęłam drzwi. No i prawie dostałam zawału.
- Cześć - rzekł Lucas. Opierał się niedbale o przednie drzwi i wyglądał dosyć upiornie. Czarna, skórzana kurtka, błędny wzrok, szara, prawie sina twarz, podpuchnięte oczy.
- Boże, wystraszyłeś mnie. Wszystko w porządku? Wyglądasz słabo - odezwałam się, głos mi trochę drżał. Chłopak zbliżył się i wyszeptał:
- Teraz... pójdziesz... ze mną. Zrobisz to, bo nie chcesz, żeby twoim przyjaciołom stała się krzywda.
- Co ty im zrobiłeś?
- Nie zrobię im niczego, bo cię kocham.
- Lucas, zrozum to, wcale mnie nie kochasz. To nie miłość. Nie wiem, co tobą kieruje, ale daj sobie spokój. Nie pójdę z tobą, spieszę się.
- Naprawdę, nie powinnaś stawiać oporu - chwycił silną ręką moje ramię i przydusił do siebie. Szarpałam się, chciałam krzyczeć, ale zatkał mi usta i nos skropioną czymś szmatką. Zdążyłam tylko nacisnąć kilka razy przycisk w telefonie, który miałam w kieszeni. Potem straciłam kontakt z rzeczywistością.

Wiadomość alarmowa została wysłana do: Louis, Liam, Harry, Niall, Zayn, Alyssa, Claudia, Jason, Claire.

*

- Też dostaliście? - zawołał zdyszany Niall, wybiegając z męskiej toalety na lotnisku. Przed chwilą otrzymał SMS, który bardzo go zaniepokoił. Chłopcy pokiwali głowami, ściskając w rękach swoje telefony.

- Myślicie, że to... - zaczął Zayn, ale Louis zatkał mu usta ręką.

- Nie wywołuj wilka z lasu! Boże, czemu ją zostawiłem, nie powinienem był wyjeżdżać, a jeśli coś jej się stało, jeśli on jej coś zrobił...

- Lou, uspokój się! - wrzasnął Harry, aż kilkoro przechodzących ludzi zatrzymało się i rzuciło im karcące spojrzenia.

- Harry, nie tak głośno... - zszedł z tonu Louis. Kocham ją, rozumiesz? Kiedy ona jest w niebezpieczeństwie, odchodzę od zmysłów.

- Wiesz, nie tylko tobie na niej zależy.

- Wiem.

- Możemy ją jakoś namierzyć? - odezwał się Zayn, by przerwać niezręczną ciszę. Jego przyjaciele nadal mierzyli się wzrokiem. Liam wystukał coś w telefonie.

- Mam. Przemieszcza się bardzo szybko... -  przymknął oczy i usiadł na ławce. Niall usiadł obok i przytulił go. Biedny chłopak już raz przechodził przez takie piekło, teraz blondyn widział tę troskę i niepokój, które sam z resztą odczuwał. Nie miał sióstr, a Monica mu je zastępowała. Gdyby coś jej groziło, nie zawahałby się poświęcić. Wyglądało na to, że nie tylko on. Nawet Zayn wyglądał na poruszonego, chociaż z nim to nigdy nic nie wiadomo. Między nim a Monicą nie nawiązała się żadna szczególna więź, a może dobrze ją ukrywali...

- To może przestańmy się zamartwiać i przyjmijmy do wiadomości, że kolejny psychol porwał naszą przyjaciółkę? - rzucił dość brutalnie Zayn.

- "O wilku mowa" - pomyślał Niall i przewrócił oczami. Jego przyjaciel czasem był taki nieczuły.

- Zayn, wiem, że ona cię nic nie obchodzi, ale może miałbyś więcej szacunku dla mojej dziewczyny? - ochrzanił chłopaka Louis. Mulat wzniósł ręce w geście bezbronności.

- Ja tylko nie znoszę bezczynności. Może nie zauważyłeś, ale użyłem słowa NASZA przyjaciółka.

- Zatrzymali się - wciął się Liam, a pozostali kumple przenieśli na niego wzrok. - Pamiętacie, gdzie jest ten stary most nad rzeką?

- Ona tam jest?

- Wiesz, teoretycznie może tam być tylko jej telefon.

- Zayn!

- Dobra, nie drzyj się.

- Można tu gdzieś wynająć motor? - zapytał Harry, rozglądając się wokoło. - Nie wezwiemy przecież taksówki, a ktoś musi zostać z bagażami...

- Tak, ale to kawałek drogi stąd - odparł Liam, drapiąc się po głowie. - Nie pomyślałem o tym, mogłem przewidzieć...

- Poczekajcie, załatwię to - powiedział Zayn i zniknął w tłumie. Po kilku minutach wrócił, w dłoni trzymając kluczyki. - Czasem lubię być sławny - uśmiechnął się triumfalnie.

- Ktoś ci dał swój motor? - Niall zrobił wielkie oczy, Malik się tylko roześmiał.

- Pożyczył. Obiecałem oddać jeszcze dzisiaj, razem z biletami na nasz koncert. Paul się wkurzy, że znowu komuś je daliśmy za free. Łap - rzucił kluczyki Harry'emu.

- Chwila, czemu on ma prowadzić? Bo to chyba jasne, że jedziemy we dwójkę - odezwał się Louis.

- Bo ty jeździsz zbyt nieostrożnie. Mam ci przypomnieć, jak - Liam zaczął swój wykład.

- Dobra, niech będzie. Harry prowadzi. Tylko się nie wlecz!

*

Déjà vu (fr. już widziane) – odczucie, że przeżywana obecnie sytuacja wydarzyła się już kiedyś, w jakiejś nieokreślonej przeszłości, połączone z pewnością, że to niemożliwe.

Dokładnie tak się czułam, kiedy otworzyłam oczy i doszłam do wniosku, że znowu zostałam obezwładniona i porwana. Naprawdę, nie warto chwalić dnia przed zachodem słońca. Jak się spodziewałam, Lucas posadził mnie na krześle i przywiązał. Było jednak kilka elementów, które nie przypominały mi tamtego uwięzienia. Po pierwsze, nie byliśmy w domu, ale na jakimś moście, który skądś kojarzyłam. A przede mną stał stół z białym obrusem i palącą się świeczką. Obok róża w kolorze krwi. Jakże romantycznie.

- Wolałbym spędzić naszą pierwszą randkę w restauracji - usłyszałam jego głos. Wyszedł zza krzaków, ubrany w garnitur. Choć byłam na niego wkurzona i trochę się bałam, wciąż wydawał mi się niesamowicie seksowny.

- Wolałabym spędzić naszą pierwszą randkę nie przywiązana do krzesła.

- Skąd to niezadowolenie, kochana? Czy nie tego chciałaś? Wiem, że mnie pragniesz, nigdy nie przestałaś.

- Porwałeś mnie! Liczysz na coś więcej po tym, co zrobiłeś? - podszedł bliżej, uśmiechając się.

- Stawiałaś duży opór, a ja zawsze dostaję to, czego chcę. Po lunchu zabieram cię na lotnisko, kupiłem bilety na popołudniowy samolot do Las Vegas. Zabawimy się, zaczniemy nowe życie...

- Skąd wziąłeś na to pieniądze? - zapytałam, póki co ignorując jego dalekosiężne plany.

- Zawarłem umowę z pewnym człowiekiem. Powiedział, że jeśli się ciebie pozbędę, w jakikolwiek sposób, zapłaci mi 10 000000 funtów.

- Uwierzyłeś mu?

- Kotku, sprawdziłem go, mówi prawdę. Nie wnikałem w szczegóły, ale pewnie chodzi mu o twoją pracę. Najwidoczniej uznał cię za wyjątkowo niebezpieczną prawniczkę. Rozumiem go.

- Nie mów do mnie kotku - syknęłam. Lucas złapał mnie za podbródek i przybliżył swoją twarz do mojej.

- Będę mówił, jak chcę. Zobaczysz, kiedy już dostanę te pieniądze, będziesz mnie błagać, żebym z tobą był.

- Żebyś się nie przeliczył.

- Czas na lunch. Spójrz, ten tort zamówiłem specjalnie z myślą o tobie. Ma napisaną lukrem dzisiejszą datę. Zapamiętaj ją, bo właśnie dzisiaj zaczynasz... zaczynamy nowe życie.

- Jesteś nienormalny.

- Przestań! - krzyknął. - Nie chcę na ciebie krzyczeć, ale już nie wiem, jak cię przekonać...

- Chyba zmusić.

- ... do bycia ze mną. Masz mnie kochać, tak jak kiedyś. Potrafisz, bo wciąż coś do mnie czujesz.

- Teraz jedynie obrzydzenie. Wybacz, ale kocham kogoś innego. Niczym mnie nie "przekonasz".

- Jesteś pewna? A ja myślę - oderwał kawałek deski ze starego mostu. - że taki czynnik, jak ból, z pewnością załatwi sprawę.

- Uderzysz kobietę? Uderzysz MNIE?

- Nazwałbym to... pozytywnym bodźcem - zamierzył się, ale nie uderzył. Właśnie w tej chwili usłyszeliśmy głośny ryk silnika motoru. Chwilę potem zobaczyłam ich. Dwóch chłopaków w kaskach. To jednak nie przeszkodziło mi w ich rozpoznaniu.

- Louis! Harry! - krzyknęłam.

- Nie waż się jej tknąć! - zawołał Lou, biegnąc w stronę Lucasa.

- Proszę, proszę, chłopak... w zasadzie już były chłopak Monici... cóż za spotkanie. Właśnie siadaliśmy do lunchu. A ta deska - obrócił kawałek drewna w dłoni. - potrzebowałem jej do perswazji. Monica jest wyjątkowo uparta, nieprawdaż?

- Zrób jej coś, a pożegnasz się z tą twarzą!

- Wiesz, nic mi nie sprawi takiej radości, jak skopanie tyłka temu, który najbardziej utrudnia mi bycie z kobietą mojego życia. Skoro tak się prosisz... - powiedział i ruszył  w stronę Louisa. Tymczasem Harry już był przy mnie i rozwiązywał sznur.

- W samą porę, co? Już dobrze, nic ci nie grozi - szepnął, uwalniając moje ręce. Gdy już mnie oswobodził, mocno go przytuliłam, odczuwając wielką ulgę.

- Wiesz, Lewis...

- Oh, proszę cię. Louis, jestem Louis.

- Czy to ważne? Zupełnie zepsuliście mi mój plan, nie zdążę zabrać Monici na spacer przed odlotem. A jak już dojedziemy... zadowolę ją, jak ty byś nigdy nie potrafił. Jej ciało od dzisiaj należy do mnie.

- Jak śmiesz! - wrzasnął Louisi i uderzył pięścią w twarz chłopaka w garniturze.

- Ty skurwysynu - wydusił zszokowany Lucas i natarł na przeciwnika.

- Harry! - zawołał Louis, unikając ciosu. - zabierz ją stąd!

- Słyszałaś, musimy iść. Proszę, tu się robi niebezpiecznie - powiedział do mnie lokowaty, obserwując walczącego przyjaciela.

- Zwariowałeś? Nie zostawimy go!

- Poradzę sobie! Aaagh! - dostał silnego kopniaka w brzuch. Szybko się jednak poderwał, miał już podbite oko i kilka siniaków na rękach. Mimo to oddawał ze zdwojoną siłą, bardzo imponującą.

- Koniec tej błazenady, niszczę sobie garnitur - Lucas odskoczył w bok i wyciągnął zza marynarki srebrny pistolet. - Wspominałem już, że ten facet dał mi go, w razie, gdyby coś z mojego planu nie wyszło? Jedna kulka. Miała być na Monicę, ale wpakowanie ją w twoją głowę sprawi mi większą radość.

- Chciałeś mnie zabić? - wykrzyknęłam, odwracając jego uwagę. To dało szansę Lou, który rzucił się na niego od tyłu, wytrącając mu broń z ręki. Nierówna dotąd walka przerodziła się w taką jedynie na pięści. Okładali się nimi jak szaleni, wyzywając i grożąc. Wszystko to kręciło się wokół mojej osoby, tak cennej dla Tomlinsona. Obserwatorowi wydawałoby się, że obie strony są we mnie zakochane, ale wiedziałam, że tak nie było. Nagle coś zaczęło się psuć... Louis wyraźnie opadał z sił, tracił przewagę. Lucas załatwił go mocnym ciosem, chłopak padł na deski. Brązowooki dobiegł do pistoletu, szybko przeładował i wycelował.

- Twoje ostatnie życzenie? - zapytał i zaśmiał się złowieszczo. Podniosłam kawałek drewnianej deski, która odłamała się od balustrady, kiedy Harry mnie odwiązywał.

- Tylko jedno: wypierdalaj! - zamachnęłam się, a drewno, lecąc niemal precyzyjnym torem, trafiło prosto w głowę Lucasa. Chłopak jęknął i stracił przytomność.

- Załatwiłaś go - odezwał się Harry. Podbiegliśmy do Louisa i leżącego na ziemi Lucasa. Mój chłopak przez chwilę tylko patrzył mi w oczy, a potem z westchnieniem pochwycił  w objęcia i pocałował. Jak mi tego brakowało...

- Przepraszam, że mnie z tobą nie było. Nigdy więcej, obiecuję. Kocham cię.

- Też cię kocham. Jesteś cały? Walczyłeś dla mnie...

- I zawsze będę.

- Ekhm - chrząknął Harry. Wstałam i uśmiechnęłam się do niego.

- Nie zapomniałam o tobie. Dziękuję, że was tu przywiozłeś. I mnie uwolniłeś.

- Wiesz, nie musiałem - puścił oko. Nie zwróciliśmy uwagi na Lucasa, który odzyskiwał przytomność. Zanim się obejrzeliśmy, stał za mną z zaciśniętą pięścią. To się stało w ułamku sekundy ( i wywołało kolejne déjà vu). Harry odepchnął mnie i przyjął cios na siebie. Runął na barierkę, a stare i spróchniałe drewno zatrzeszczało i połamało się. Poleciał w dół, usłyszeliśmy plusk. A Louis znokautował Lucasa, jednym sprawnym uderzeniem w głowę, pozbawiając go przytomności, tym razem pewnie na dłuższy czas.

- Nie wynurza się, nurkuję tam - powiedziałam i nie pytając o pozwolenie, zrzuciłam buty i wskoczyłam do zimnej wody. Na szczęście ta rzeka nie miała silnych prądów. Rozglądałam się w cichej i ciemnej toni, ale niczego nie widziałam. Wynurzyłam się, byłam tam sama. Spojrzałam w górę, Louis związywał mojego porywacza.

( polecam w tym momencie włączyć to i czytać bardzo wolno, wyobrażając sobie tę chwilę ;) )

- Harry, gdzie jesteś - szepnęłam sama do siebie. Wtedy coś złapało mnie za nogę i wciągnęło pod wodę. Odwróciłam się i zobaczyłam go. Poczułam wtedy coś nieokreślonego, jakbym ujrzała rzecz, której dotąd nie zauważałam. Uśmiechnął się i przytknął palec do ust. Jego bujne włosy falowały, moje również jakby zawisły w chłodnej toni. Moja lejąca się sukienka przypominała wlaną do wody strużkę mleka. Jego ręka delikatnie zbliżyła się do mojej, delikatnie dotknął mojej dłoni, przeszył mnie dreszcz. Podpłynął bliżej, patrząc mi w oczy. Poczułam jego drugą rękę na mojej talii. . Niezauważalnie spletliśmy palce. Był coraz bliżej, czułam ciepło jego ciała. Te oczy, spokojne i takie... nie mogłam. Spojrzałam w górę, rzucając aluzję, że pora się wynurzyć. Zrozumiał, chwycił mnie mocniej i pomógł wypłynąć na powierzchnię. Pierwszy wdech był niesamowity, nigdy nie sądziłam, że powietrze może być tak wspaniałe.

- No, czas najwyższy, ile można siedzieć pod wodą - odezwał się stojący po pas w rzece Louis. Zaraz musiałbym po was nurkować i zamoczyć sobie włosy - zażartował i podpłynął do nas. Wyciągnął mnie, zarzucił mi na ramiona swoją kurtkę. Wdrapaliśmy się z powrotem na most, ale ku naszemu zdziwieniu był zupełnie pusty. Przybyliśmy za późno, na drugiej stronie: Lucas zdążył już odpalić motor. Już nie ważne, jak uwolnił się z uwięzi. Odjechał, a my nie mogliśmy nawet go powstrzymać. Louis wezwał taksówkę, musieliśmy poczekać kilkanaście minut. Usiedliśmy więc na dekach, opierając się o tę całą barierkę. Louis objął mnie, bo trochę drżałam od zimnej kąpieli. Odwróciłam głowę i zerknęłam na Harry'ego. On skierował swój wzrok w moją stronę. Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy, potem chłopak westchnął i spojrzał w dal. Miałam dziwne wrażenie, że pod wodą wydarzyło się między nami coś ważnego...

No, nawet nie jest tak późno ;) Jest rozdział, nie wiem, czy nie za krótki, ale w gruncie rzeczy całkiem planowy. Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Komentujcie ;)

moje gg: 25612098

mój Twitter: @Monika_Mags