...

Czasem zapominam, jaka jestem delikatna... nie powiedziałam Wam wszystkiego. Chwilę przed tym, jak przeczytałam ten komentarz, stoczyłam wielką bitwę z kilkoma haterami na Facebooku. Naśmiewali się z dziewczyny, która popełniła samobójstwo, bo hejtowali ją za to, że lubiła One Direction. Przypominam, że to kolejna Directionerka, która odebrała sobie życie, w dodatku tym razem była to Polka. Są pewne granice, a naśmiewanie się ze zmarłych... przesadzili. To, że się śmieją z nas - da się przeżyć, może po nas spłynąć. Ale gdy śmieją się z czyjegoś nieszczęścia, a potem wyzywają od debili i pedałów z chujową muzyką (1D) albo totalnych frajerek i świrusek (my)... Nie potrafiłam siedzieć bezczynnie, czułam jak ta dziewczyna obserwuje to skądś i cierpi, czułam, jak wszystkie Directioners cierpią. Musiałam stanąć w obronie zwykłych praw człowieka, bo moje poczucie sprawiedliwości i sumienie krzyczały zbyt głośno, że pora na interwencję. Ale w tej bitwie oddziały były nierówne. Może dlatego, że do obrony potrzeba więcej odwagi, niż do ataku. Nieźle mi się obrywało, starałam się trzymać, ale nikt nie wytrzyma długotrwałego nacisku wrogich wojsk bez wsparcia. Po tym, jak haterzy się zrzeszyli i było 5 do 1, czułam się okropnie, ale nie poddawałam. Nie mogłam pozwolić, żeby znowu triumfowali, nie w takiej sprawie. Wtedy zobaczyłam kilka wpisów adminek stron, których nie wymienię (nie powinnam w sumie). Oddały walkowerem. Radośnie przyznały, że jesteśmy fankami piątki pedałów. Po to była ta cała kłótnia, żebyśmy znowu dały wygrać haterom? Po to ta dziewczyna i wiele innych straciło życie, żeby ich główni przecież oprawcy BYLI GÓRĄ? Dlaczego my się zawsze poddajemy? Zasługujemy na równe traktowanie! Nie jako Directioners, ale jako LUDZIE.
Co do komentarza... mogłaś nie tak ostro, nigdy nic nie wiadomo. Widzisz, gdyby nie ta sprawa z samobójstwami i haterami... scenę pod wodą zaplanowałam, mając pełną świadomość, że pewnie taka była w jakimś filmie czy serialu. Ale tak samo, jak wiele innych scen w tym opowiadaniu, była MOJA.
Dziękuję za wsparcie. Bałam się, że teraz wszystkie się do mnie odwrócicie i zjedziecie za całokształt. Jestem bardzo mile zaskoczona, poleciały kolejne łzy, łzy wzruszenia. Proszę tylko o jedno: zrozumcie, że NAPRAWDĘ nie mam jak pisać w tygodniu, jedynie w soboty, kiedy nie mam zbyt dużo zadane. Nie wiem, jak jest w Waszych szkołach, ale my mamy mnóstwo pracy. Przecież piszę, kiedy tylko mogę. Powiem jeszcze jedno: kiedy nie piszę rozdziałów (bo to duuużo pracy, uwierzcie), wymyślam nowe wątki, piszę spojlery i streszczenia. To, że niczego nie publikuję nie znaczy, że nic nie powstaje. Bo powstaje i  to spora ilość. Nie próżnuję, nie zaniedbuję Was. Nie rozumiem jedynie Waszego coraz częstszego, trochę samolubnego oburzenia. Przecież na innych blogach to jest normalne, że rozdziały pojawiają się co tydzień, czy dwa. Przecież to wbrew pozorom nie dużo czasu... też czekam na nowe rozdziały takich blogów, ale nie męczę ich autorek. Rozumiem, ile mają na głowie i szanuję to, nie narzucając się. Bo wiem, że w końcu dodadzą. Proszę Was o to samo.


- Sparkle.