Rozdział 30 cz. 2

- Monica, telefon dzwoni! - zawołał z dołu Jason. Z ciężkim westchnieniem wstałam z łóżka, przeciągnęłam się, bo byłam obolała od uderzeń tych psychofanek, i potruchtałam do salonu, gdzie znajdował się mój stacjonarny.
- Słucham? - odezwałam się do słuchawki. Zazwyczaj nikt z moich znajomych nie dzwoni na domowy.
- Kochanie, miło cię słyszeć. Nie odbierałaś komórki - usłyszałam głos Louisa. Pacnęłam się ręką w czoło.
- No tak, zapomniałam jej podłączyć do ładowarki, przepraszam. Co słychać?
- Wszystko w jak najlepszym porządku. Za to u ciebie z pewnością coś się działo...
- Co? Skąd wiesz? - zdumiałam się, spoglądając na Jasona. Ten wzruszył ramionami na znak, że on nic nie powiedział. - Musiałam wezwać policję, zrobiło się niebezpiecznie.
- Zaraz, chwila, że jak? - niemal krzyknął Lou. - Monica, to był tylko prima aprilisowy żart, przecież nic się nie stało! Głupi list i papier toaletowy na krzakach, sam to wymyśliłem.
- To TY napisałeś ten list z pogróżkami? - tym razem to ja zgłupiałam. - I oprócz papieru ktoś wymazał mi okna jajkami i farbą. No i te napisy...
- List z pogróżkami? W życiu bym czegoś takiego nie zrobił, przecież to w ogóle nie jest śmieszne. Ode mnie był ten bez sensu. Najwyraźniej ktoś jeszcze postanowił ci zrobić psikusa i zepsuł mój żart. Tylko ten ktoś za grosz nie ma poczucia humoru.
- Przez to, że ktoś nakłamał gazetom i wydano przykre artykuły o mnie, psychofanki zaczęły mi grozić i robić świństwa. Zbiły mi szybę, celując kamieniem w moją głowę, a dzisiaj złapały mnie i pobiły. Policja ich szuka.
- Żałuję, że przez tę trasę nie mogę być na bieżąco z newsami. Zaraz się dowiem, o co chodzi i postaram się pomóc. Mam nadzieję, że nic ci nie jest? Mam przyjechać?
- Nie, jest ze mną Jason, dam radę. Dokończcie trasę, niedługo się zobaczymy.
- Będę musiał mu podziękować. I chyba coś zrobię tym dziewczynom... nie będą mi cię tu zastraszać! Paa - rozłączył się, pewnie spieszył się na próbę.
- Stwierdziłem, że wkurza mnie Prima Aprilis - odezwał się Jason, popijając kawę. - Nie wiesz już, co jest żartem, a co serio.

Policja szybko złapała tę piątkę. Wystraszone wyznały całą prawdę, włącznie z głównym mózgiem akcji, czyli Victorią. To ona dała informacje gazetom, a także zaplanowała akt zemsty na rzekomej "niszczycielce serc i zespołów". A zapowiadało się tak pięknie... ostatni raz zobaczę ją na sali sądowej, gdzie ogłoszony zostanie wyrok. No cóż, w końcu dosięgła ją ręka sprawiedliwości i więcej nie będziemy musieli się z nią użerać. Szkoda, że wybrała taką drogę, ale ludzie często błądzą. Może pobyt w celi nauczy jej, jak być tzw. dobrym obywatelem.
Byłam następnego dnia wieczorem w mieszkaniu Meg, chciałam z nią porozmawiać. Zostało kilkanaście godzin do przyjazdu chłopców, dziewczyna denerwowała się. Zabrałam ją do Nando's, żeby odciągnąć ją od rzeczy przypominających jej o Zaynie. Paradoksalnie w jednej z ulubionych knajpek zespołu nie wyczuwałyśmy jego osoby. Przyjemny zgiełk, stoliki, rozmowy, jedzonko. Skutecznie odwracały uwagę od dławiących problemów.
- Byłam u lekarza, mniej więcej określił datę poczęcia - zaczęła Meg, wgryzając się w swoją zapiekankę. Spojrzałam na nią z lekkim zdziwieniem.
- Zamierzasz szukać biologicznego ojca?
- Nie... to znaczy, w sumie to wolałabym wiedzieć. Kilku z moich ekhm... klientów zapamiętałam. Teraz jest większa szansa, że któryś nim jest. Głupia ta sytuacja, nie tak wyobrażałam sobie zajście w ciążę i pierwsze dziecko. Odsłoń mi telewizor, lecą wiadomości - powiedziała, a ja przesunęłam się na krześle i odwróciłam w stronę wiszącego na ścianie ekranu. Prezenterka podawała właśnie informację, że jakiś czas temu z więzienia uciekł niebezpieczny morderca, którego poprzednim razem FBI ścigało przez prawie dwa lata. Kobieta zaleciła szczególną ostrożność przy wieczornych spacerach, a także podała numer, na który można było dzwonić, podając informacje. Na moment ukazano jego fotografię: chłodne, niebieskie oczy, przerzedzone, jasne włosy i charakterystyczna blizna na prawym policzku, przypominająca trochę płetwę wieloryba. Meg niespodziewanie ścisnęła moją rękę, spojrzałam więc na nią. Była blada jak ściana, na czoło wystąpiły kropelki potu.
- Monica, to może być on... - wyszeptała.

*

Tymczasem w dwóch różnych miejscach, dwóch nieznających się nawzajem mężczyzn myślało o tym samym: dziewczynie. Młodszy przewrócił się na drugi bok, a jego łóżko zaskrzypiało. Kolejną noc myślał o NIEJ, nie mógł przez to spać. Tak bardzo jej pragnął, uświadomił to sobie tamtej nocy. To ONA miała nadać sens jego życiu, na nią czekał, ona była mu przeznaczona. Czemu wcześniej tego nie zauważył? Może nie była jeszcze pora... Teraz czuł, że musi ją mieć. A on zawsze dostaje czego chce.

- Ona będzie moja - mruknął do siebie, przymykając oczy. Od razu pojawiła się jej twarz...

- Tak myślę. Nie wiem, ale ją znajdę. Spokojnie, posprzątam to - warknął do telefonu starszy. Zgoda, spieprzył, jego wina. Ale po co od razu tak się denerwować? Nie przemyślał sprawy, mógł JĄ zaciukać na miejscu, jak tylko skończyli. Teraz głupia mogła go wydać, a to ułatwiłoby poszukiwania. Jednak dziwka to niezbyt wiarygodne źródło. Największym problemem było to, że mógł jej niechcący zrobić dziecko. O ile ją zabiłby bez mrugnięcia okiem, własnego syna czy córki wolał nie pozbawiać życia. Miał dylemat, nie był do końca pewny, czy ona jest teraz z nim w ciąży, czy nie. Przez jedną dziewczynę miał runąć jego misterny plan skoku na bank angielski, a on sam mógł stracić głowę (jak głosiła zawarta między nim a Organizacją umowa). Coś trzeba było zrobić w tej sprawie...

- Ona będzie moja - warknął cicho i zamknął na chwilę oczy. Od razu pojawiła się jej twarz...

Wybaczcie, że takie krótkie, ale dowiedziałam się, że być może będziemy musieli się przeprowadzić, a ja zostawię wszystkich znajomych... właśnie się załamałam, nie dam rady napisać nic więcej. Po świętach okaże się, czy to pewne, do tego czasu myślę o egzaminach i staram się normalnie żyć. ;(