Rozdział 35

*

Nie pamiętał, kiedy ostatnio tak dobrze się bawił. Od dawna na jego twarzy nie zagościł tak szeroki i szczery uśmiech. Był naprawdę szczęśliwy. Jednak jeszcze lepiej czuł się, widząc tę dziewczynę, dzielącą z nim radość. Ona też przez ostatnie tygodnie chodziła przygnębiona, miała problemy w pracy, najlepsza przyjaciółka wyjechała, a jej chłopak ciągle nie miał dla niej czasu. A teraz? Promieniała, a taką Monicę Harry lubił najbardziej. Gdy się poznali, też taka była. Potem nastały czasy kryzysów, o których wolał nie pamiętać. Chciał cieszyć się tą chwilą.

- Stop! Przestańmy na chwilę tańczyć, bo łapie mnie kolka w brzuchu! - śmiała się, opadając na leżące w nieładzie poduszki na kanapie. - Dziękuję ci, tęskniłam za takim czymś. Kiedy ostatnio mieliśmy taki wieczór? To musiało być tak dawno, że oboje o tym zapomnieliśmy.

- Mnie też tego brakowało - przyznał chłopak. - Nie mieliśmy ostatnio czasu dla siebie, ale obiecuję, że to się zmieni. Jeszcze parę koncertów i mamy obiecany urlop. Kiedykolwiek zechcesz się ze mną widzieć, będę do dyspozycji.

- To miłe z twojej strony, że tak dbasz o przyjaciółkę. Ona postara się ci odwdzięczyć i da ci ten przepis na specjalną zapiekankę Whisterów. Tę, o którą tyle mnie prosiłeś.

- Za zdradzenie rodzinnej tajemnicy pozostanę twoim uniżonym sługą.

- Och, nie przesadzaj, to wbrew pozorom żadna niezwykła potrawa. Wybacz, muszę to odebrać - powiedziała, sięgając po telefon. No tak, Louis. Musi się upewnić, że jego księżniczka wciąż tkwi uwięziona w swej wieży.

- Nie ma sprawy. Przygotuję herbatę - odparł Harry i poszedł do kuchni. Jednym uchem przysłuchiwał się rozmowie.

- Tak, w domu. Cały czas. Wszystko w porządku, naprawdę, nie martw się. Brzmisz jakoś nieswojo, coś nie tak z dziewczynkami? No widzisz, mówiłam, że im się polepszy. Tak, zakręciłam zawór w garażu. Lou, naprawdę dobrze się czuję, a dom nie stoi w płomieniach, ani nic z tych rzeczy. Wracaj szybko, bo z dala ode mnie robi się z ciebie strasznie bojaźliwy człowiek. To słodkie, też ich ode mnie pozdrów. Kocham cię. Jasne, już daję - odsunęła słuchawkę i kiwnęła na Harry'ego.

- "Królewicz chce porozmawiać ze smokiem" - pomyślał chłopak i wziął słuchawkę, oddalając się do innego pokoju. Jak się spodziewał, otrzymał tylko kolejne wskazówki oraz opiernicz za niedopilnowanie Claudii (jakby to była jego wina, poza tym co za bałwan mu o tym powiedział!?). Po wielu zapewnieniach, że dopilnuje wszystkiego, mógł się rozłączyć i odpocząć od Louisowego gderania. Tej części związanej z Monicą wcale mu nie brakowało, ani trochę. Woda już się zagotowała, a przyjaciele z gotowymi herbatami przenieśli się z powrotem do salonu, włączyli telewizor i rozsiedli się na miękkim dywanie.

- Więc, um, jak ci się układa z Louisem? - bąknął, upijając duży łyk swojej earl grey. Była jeszcze gorąca, parzyła w usta i język. Nie było to przyjemne uczucie, choć mrowienie rozciągające się po całym ciele było intrygujące. Czy specjaliści nie nazywają tego masochizmem?

- Dobrze... - lekko posmutniała. - Może ostatnimi czasy nie aż tak, ale on ma naprawdę dużo na głowie. Nie mogę wymagać od niego pełnej uwagi, kiedy są rzeczy ważniejsze ode mnie.

- Ciekawe, czy Lou wie, jaką ma wspaniałą dziewczynę. Nie spotkałem w życiu kogoś bardziej wyrozumiałego od ciebie. Choć na moje oko ciut za bardzo i za często się poświęcasz, żeby kto inny był szczęśliwy. Pomyśl czasem o sobie - po przyjacielsku złapał i pogładził jej rękę.

- Teraz myślę - uśmiechnęła się. Harry poznał jednak po jej twarzy, że coś ją trapi.

- Powiedz mi, co się dzieje. Jutro masz urodziny, to powinien być szczęśliwy dzień.

- Bo... ja po prostu boję się, że go stracę i to z mojej winy. Jestem taka nieidealna, a on robi dla mnie tak wiele, w dodatku jest aniołem rodziny i międzynarodową gwiazdą. To, jaka jestem...

- Sprawia, że wszyscy, a szczególnie Louis, kochają cię tak mocno - dokończył za nią Harry. Przejął się tym, że dziewczyna znów ma takie czarne, samokrytyczne myśli. Skojarzył już, że pogarszało jej się w ciężkich emocjonalnie chwilach. A bycie zaniedbywanym przez ukochanego z pewnością do takich należy. Sposób, w jaki podmuchała swoją herbatę przypominał westchnięcie.
- Przepraszam, ale chyba pójdę już się położyć. Możesz skorzystać z łazienki na dole i pokoju gościnnego.
- Nie ma sprawy, śpij dobrze - lekko ją do siebie przysunął i pocałował w głowę, nie protestowała. Sam nie mógł zasnąć. Kręcił się na łóżku, nie umiejąc znaleźć odpowiedniej pozycji. Dręczyły go rozmaite myśli, połowa z nich dotyczyła jutrzejszego dnia. To miał być dla niego sprawdzian.

Usłyszał, że na górze ktoś się obudził i krząta w łazience. Pospiesznie włożył w małą babeczkę z jagodami różową świeczkę i ją zapalił.
- Wszystkiego najlepszego! - wykrzyknął, gdy dziewczyna stanęła na schodach. Obdarzyła go szczerym uśmiechem, wyraźnie zaskoczona tym miłym gestem.
- Ow, Harry, przygotowałeś mi urodzinowe śniadanie? Przez chwilę poczułam się jak w domu, mama też robiła jagodowe babeczki i omlet z pomidorami - cieszyła się, zdmuchując świeczkę. Chłopak postanowił przemilczeć fakt, że babeczka była kupiona w cukierni, do której leciał wczesnym rankiem.
- Jak zjesz, ubierz się w to - wyciągnął spod lady duże pudełko. - Od Louisa, przyszło wczoraj, kiedy już spałaś. Jak mniemam, to jakaś sukienka.
- Dobrze. Umieram z głodu! Hej, ale dla siebie też coś przygotowałeś, prawda?
- Zjadłem wcześniej. Muszę jeszcze coś załatwić na mieście, wpadnę za dwie godziny. Masz dużo czasu na uporanie się z zamkami, błyszczykami i co tam chcesz.
- Okeej... to do zobaczenia!
- Pa - pogładził ją po ramieniu i wyszedł. Po drodze do kwiaciarni po bukiet żółtych tulipanów zajechał do klubu, w którym pozostali chłopcy dokańczali ozdabianie sali balonami.
- Harry, bukiet - przypomniał Liam, odhaczając na liście, co już zostało zrobione. Wyglądał profesjonalnie.
- Właśnie po niego jadę. Widzisz, daliśmy radę - uśmiechnął się z satysfakcją, a przyjaciele zaczęli z entuzjazmem bić brawo, by podziękować także pozostałym ludziom, którzy pomagali w przygotowaniach. Odebrał kwiaty i pojechał z powrotem, by móc eskortować solenizantkę na jej przyjęcie. Musiał przyznać, że Louis dobrze się spisał. Prosta, jasnoróżowa, koronkowa sukienka i wysadzane kryształkami buty na obcasach dały świetny efekt. Wyglądała świeżo i promiennie, choć może nie do końca tak się czuła. Zaprowadził ją do samochodu i ruszył. Gdy byli już prawie pod klubem, utknęli w straszliwym korku.
- Jesteś strasznie tajemniczy, powiesz mi w końcu, gdzie mnie zabierasz? - zapytała, bawiąc się koralikami na swojej torebce.
- Gdzieś, gdzie jesteś bardzo mile widziana - odparł, zerkając na zegarek. W dobrym guście jest spóźnić się na własną imprezę pięć, dziesięć minut, ale ten sznur samochodów będzie chyba sunął godzinę, jak nie więcej. Wykręcił i podjechał na pobliski parking. - Przejdziemy się - oznajmił, oszczędzając sobie zbędnych wyjaśnień. Dziewczyna już o nic nie pytała, po prostu kiwnęła głową. Chłopak zdecydował się pójść na stację metra, bo w obecnej sytuacji był to najszybszy środek transportu. W kieszeni Harry'ego zawibrowało, wyjął komórkę i odebrał połączenie.
- Harry, alarm czerwony! - usłyszał zdenerwowany głos Nialla.
- Wiem, trochę nam zeszło w korku, ale za parę minut będziemy. Pojedziemy metrem. Właściwie już wsiadamy, średnio tutaj z zasięgiem.
- Nie, posłuchaj mnie! Ona nie może tu przyjechać, zajmij ją czymś!
- Co? Nie słyszę cię, coś przerywa. Powiesz mi na miejscu, pa.
- Harry! - Styles nacisnął czerwoną słuchawkę. Uśmiechnął się wymownie do Monici i wbił wzrok w okno, za którym obraz przesuwał się z zawrotną prędkością. Klub z zewnątrz wyglądał na opustoszały. Pomyślał, że chłopcy świetnie się spisali z tym kamuflażem. Zupełnie, jakby nikogo w środku nie było. Puścił przyjaciółkę przodem, każąc jej otworzyć drzwi.
- Niespodzianka! - zawołał Niall, a Zayn i Liam nieśmiało mu zawtórowali. Tylko oni, ponieważ nikogo innego tam nie było...
- "Nie wysłałem zaproszeń!" - Harry'ego zmroziło. Więc TO była ta ważna rzecz, o której miał pamiętać. Jezu, Louis go zabije, albo zrobi mu coś gorszego! Jakkolwiek komicznie nie wyglądało trzech chłopaków, stojących pośrodku ogromnej sali, pełnej balonów, konfetti, kwiatów i stołów z mnóstwem jedzenia, Monicę ich widok wcale nie rozśmieszył. Przeciwnie, wyglądała na zachwyconą.
- O mój Boże. Jesteście najwspanialszymi przyjaciółmi, jakich miałam! - pisnęła i rzuciła się w objęcia zmieszanych i lekko zawstydzonych przyjaciół. Musieli odczuć wielką ulgę, że właśnie tak zareagowała. Harry nawet nie miał siły się tłumaczyć, więc udał, że wszystko w porządku i tak miało być. Nie powinni robić przy niej scen.
- Przepraszamy, że ostatnio nie mieliśmy dla ciebie czasu, ale zajmowaliśmy się przygotowaniami - wyjaśnił Liam, patrząc na Harry'ego z miną w stylu "Ty najwyraźniej się nie przemęczałeś".
- To jest... aż nie wiem, co powiedzieć! Tyle jedzenia, dekoracji... i wszystko dla mnie? To aż za dużo szczęścia, nie zasłużyłam sobie...
- Owszem, zasłużyłaś. Jesteś wspaniałą przyjaciółką - odezwał się niespodziewanie Zayn. Wszyscy popatrzyli na niego ze zdziwieniem. Ten tylko wzruszył ramionami i sięgnął po ciasteczko. - To co, jemy?
- Pewnie, że tak! Nie wiem, jak wy, ale to moja ulubiona część urodzin - uśmiechnął się Niall, na ustach mając już krem z babeczki. Ilość jedzenia w porównaniu do ilości ucztujących była przerażająca. Nawet Horan nie ma aż tak pojemnego żołądka.
- Czas na tort - powiedział Harry, wstając od stołu.
- Chwila, zaczekajcie - Monica wyciągnęła z torebki telefon. - Zadzwonię do Louisa, może jednak uda mu się zdążyć na...
- Nie sądzę. Wiesz, jaki jest teraz tłok na ulicach, a parkingi pewnie są już przepełnione - odparł Harry i poszedł po tort. Każdy z nich zapalił po pięć świeczek, aż w końcu na śnieżnobiałym torcie (z KARMELOWYM wnętrzem) tliło się pięknie dwadzieścia małych światełek.
- Pomyśl życzenie - powiedział do przyjaciółki Niall i odsunął się, by zrobić jej miejsce. Zamknęła oczy, nabrała powietrza...
- Jestem! Biegłem przez pół miasta, ale jestem! Wszystkiego naj... - do sali wpadł zdyszany Louis. Drzwi za nim zamknęły się z hukiem, a przeciąg zgasił świeczki. - Gdzie są wszyscy goście?
- Louis! - dziewczyna podbiegła do chłopaka, który mocno ją przytulił i pocałował w usta. - Tęskniłam za tobą. Dziękuję za sukienkę, buty i za to przyjęcie.
- Kocham cię - wyszeptał. Zaraz jednak odsunął Monicę od siebie i zmierzył wzrokiem chłopców.
- Wybacz, zapomniałem poinformować gości... - wymamrotał Harry ze skruchą. Nie wiedział, czy może liczyć teraz na poparcie ze strony przyjaciół.
- To moja wina, nie dopilnowałem go - powiedział Liam, występując naprzód. Zayn i Niall starali się uniknąć konfrontacji.
- Moniu, wybacz na chwilę, mogłabyś przejść do innego pomieszczenia? Muszę pogadać z kolegami - poprosił Louis. Jego głos brzmiał chłodno. Dziewczyna przestała się uśmiechać, zrozumiawszy, że to wspaniałe przyjęcie najwidoczniej nie jest tym, które zaplanował jej chłopak. Miała nadzieję, że przyjaciele zdołają się wytłumaczyć, w końcu jej się spodobało. Wyszła z sali, stając cicho przy samych drzwiach. Musiała usłyszeć.
- Czy wyście już totalnie zidiocieli? Tyle mówiłem, prosiłem, żeby tylko ta niedojda dobrze się wszystkim zajęła! Ale nie, nawet najmądrzejszy z was to zwyczajny kretyn! - darł się Lou, aż ciarki przechodziły po plecach. - Nie wysłał zaproszeń! Ja nie wiem, czy do tego trzeba być jakoś szczególnie inteligentnym? Zayn, Niall, nie mogliście ruszyć dupy i zrobić to za niego? Czy naprawdę jesteście aż tak głupi i niedorozwinięci?!
- Dosyć! - w otwartych drzwiach stała Monica. - Oni się naprawdę starali, a mnie nie przeszkadza to, że nie ma tu innych gości. Jest kameralnie, z najbliższymi przyjaciółmi. Claudia, Alyssa i Jason wysłali mi życzenia, a rodzice z Mattem zadzwonili. To był udany dzień, póki się nie pojawiłeś i nie zacząłeś obrażać tych, którzy tyle dla mnie i dla ciebie zrobili. Miałbyś choć odrobinę szacunku dla czyjeś pracy - powiedziała, a każde jej słowo było jak bicz dla Louisa. Wiedział, że miała rację, ale mimo wszystko...
- Ja... przepraszam, że tak się zachowałem. Ale nie zrobili najważniejszej rzeczy!
- To nie powód, żeby tak ich skrzyczeć.
- Nie zdenerwowałabyś się, gdyby to na moje urodziny nikt nie przyszedł?
- Na twoje przyszliby nawet ci, którzy cię dobrze nie znają! W końcu jesteś sławny!
- Ty także, a mimo wszystko nie ma tu nawet twojej najlepszej przyjaciółki! Widzisz, może ona jednak nią nie jest! - wyparował w złości. Chwilę potem jednak zdał sobie sprawę, że przesadził. Było jednak już za późno.
- Wyjdź - powiedziała krótko. Bez słowa minął ją i wyszedł, a dziewczyna popatrzyła bezradnie na chłopców.
- Grają teraz fajny film, idziemy - odezwał się Liam zdecydowanym głosem. Wszyscy oprócz Harry'ego opuścili budynek.
- "Teraz jest moja szansa" - pomyślał i złapał za telefon. Obiecał sobie, że tym razem mu się uda.

*

Nakrzyczałam na Louisa. Pierwszy raz, od kiedy jesteśmy razem. Czułam się z tym okropnie i nawet film, świetna komedia z gwiazdorską obsadą, nie poprawiły mi humoru. Nie sądziłam, że on potrafi być taki... okrutny. Nie, to chyba złe słowo. A przynajmniej źle brzmi w moich ustach. On na pewno taki nie jest, musiał być czymś wcześniej zdenerwowany. Przepracowuje się, ale przecież mnie kocha i chce dla mnie jak najlepiej. Zawsze tak mówił, kiedy przytulał mnie i zasypiał ze mną, a ja kładłam głowę na jego klatce piersiowej i czułam się bezpiecznie. Wtedy nie mam aż takich koszmarów. A te nawiedzają mnie, jak złe duchy. Ludzie mówią, że sny potrafią być prorocze. Czy moja przyszłość naprawdę jest taka ciemna i straszna?

- Monica, nie przejmuj się. Wszystko się między wami ułoży, na pewno jest mu głupio za to, co powiedział - Niall próbował mnie pocieszyć. Nawet Zayn, choć wciąż mało się odzywał, okazywał mi pewną formę wsparcia. Na przykład trochę sztywno mnie przytulił i kupił popcorn, który przez cały seans podawał mi do ust. Jestem pewna, że ten chłopak jest wspaniały i czuły, gdy już się otworzy. Przecież Meg nie fantazjowała w tych sprawach. Wiedziałam, że dzisiaj nie zadzwoni. Kontaktuje się ze mną tylko we wtorki, bo wtedy ma tańsze połączenia międzypaństwowe. Wydaje mi się, że Lou o tym wiedział. Nie, on nigdy nie powiedziałby czegoś, co celowo by mnie zraniło. Choć w tamtej chwili wcale nie chciałam, myślałam tylko o nim i martwiłam się, czy po swoim wyjściu nie zrobił żadnego głupstwa.

- Odbierze pani w końcu ten telefon, czy mam pójść po ochronę? - jakiś mężczyzna, siedzący za mną, ofuknął mnie grubym głosem. Byłam tak zamyślona, że nie usłyszałam dzwonka!

- Nie chodź już nigdzie, poproś, żeby ci zamówili taksówkę do domu. I o nic nie pytaj - rzekł przyjaźnie Harry. W jego głosie rozpoznałam ekscytację. Na zewnątrz było już ciemno i zrobiło się chłodno. Chłopcy postanowili trochę jeszcze posprzątać w klubie, więc i tak postanowili załatwić mi jakiś szybki transport do domu. Niedługo potem byłam już na rogu "mojej" ulicy.

- Panienko, albo mi się wydaje, albo pani willa płonie - uprzejmie zauważył taksówkarz. Wytężyłam wzrok, na pierwszy rzut oka tak to wyglądało. Jednak gdy zatrzymałam pojazd i wybiegłam, zauważyłam prawdziwe źródło ognia. Przed moim domem ustawione były różne lampiony, a wokoło stało mnóstwo ludzi, a każdy z nich trzymał zapaloną świeczkę. Na werandzie zawieszono napis "Happy Twenteen!".

- Na trzy! Raz, trzy! - z tłumu wydobył się głos Hazzy.

- Happy Birthday to you, Happy Birthday to you! Happy Birthday dear Monica, Happy Birthday to you! - zaśpiewali wszyscy zebrani. Na przedzie widziałam znajome twarze: Claudia, Alyssa, Jason, Mike, Brittany i moi znajomi z uczelni, nawet Lexie! Rozstąpili się, dając przejść Harry'emu.

- Mam nadzieję, że teraz jesteś naprawdę zadowolona z urodzin - powiedział, a ja rzuciłam mu się w objęcia, dziękując.

- Przebiłeś wszystkie moje dotychczasowe imprezy urodzinowe! Jak w tak krótkim czasie udało ci się uzbierać tyle osób?

- Przyznam, że nie doceniałem mocy Facebooka i Twittera. Nie martw się, to nie żadne narwane fanki, tylko sami twoi znajomi. Przyszli tu, żeby celebrować z tobą i tylko z tobą - wiedziałam, że mówi prawdę. Chociaż to przyjęcie last minute trwało zaledwie godzinę, bawiłam się świetnie. Najlepiej jest obchodzić urodziny w gronie dobrych znajomych. Nie wiedziałam nawet, że mam ich aż tylu. Gdy pożegnałam już ostatnich gości, poszłam do Harry'ego, który zgaszał ostatnie lampiony.

- To, co dla mnie dzisiaj zrobiłeś było wspaniałe. Wiedz, że wcale się nie gniewałam za to, że zapomniałeś wysłać zaproszenia. A z resztą, po takim czymś nawet nie wypada się gniewać!

- Wszystko dla ciebie - przytulił mnie. Nagle coś mnie tknęło.

- Mógłbyś upewnić się, że z Lou wszystko ok? Zabierz go może gdzieś, gdzie będzie mógł się rozerwać i odpocząć. Wydaje mi się, że tego mu najbardziej potrzeba. I proszę, powiedz mu, że przepraszam. Że na niego naskoczyłam i byłam niemiła.

- Bez przesady, zasłużył sobie! - powiedział, ale widząc moją minę, zgodził się.

*

Wiedział, że odszuka go w najgłośniejszym i najmniej przyzwoitym klubie na skraju miasta. Choć często odwiedzali z kumplami dyskoteki, nigdy nie zapuściliby się w tak parszywe miejsce. Melina jakich mało, towarzystwo bardzo szemrane, a drinki wyglądały niepokojąco.

- Czyli tak wygląda piekło - powiedział sam do siebie. Jakiś starszawy mężczyzna z półnagą kobietą u boku uwiesił mu się na ramieniu.

- Co ty, chłopaczku, to jest dopiero czyściec! - zaśmiał się głośno, a odór niemytego ciała i wódki uderzył Harry'ego w nozdrza. Pospiesznie oddalił się w miejsce, w którym spodziewał się znaleźć przyjaciela. Bingo!

- Czego chcesz? - odezwał się niewyraźnie Louis. Był w fatalnym stanie. Wzrok miał rozbiegany.

- Jak mogłeś zrobić to Monice? - zapytał Styles, potrząsając go za ramię. Nie uzyskał odpowiedzi, więc zwlókł go ze stołka i podparł go ramieniem. Szli do wyjścia, gdy Harry zauważył grupkę prostytutek, stojących na zewnątrz. W tej dzielnicy nawet ulice z żywopłotem sprawiały wrażenie miejsca, w którym czai się zło. Puścił przyjaciela, który ledwo utrzymywał się w pozycji pionowej.

- Gzieee ty idziesz?

- Muszę na stronę. Idź dalej, ja cię dogonię. Popchnął go w stronę bramy i schował się za krzakami. Nawet nie myślał, co robi. Wyjął zapasową komórkę i włączył aparat. Tymczasem slalomujący przed siebie młody chłopak przykuł uwagę kobiet.

- Co taki śliczny chłopiec robi w takim okropnym miejscu? - zapytała jedna, mierząc go od stóp do głów.

- Pewnie chce stracić dziewictwo - zachichotała druga, już szperając mu w kieszeni. - Nie ma zbyt wypchanego portfela, ale wystarczy na działkę. To która chce mu podziękować? Może, ty, nowa - przywołała młodą, na oko szesnastoletnią dziewczynę. - Pocałuj go, tylko ładnie - rozkazała. Nastolatka, choć wystraszona, posłusznie wykonała polecenie. Aparat pstryknął.

- Eeeej, chwila - Louis odskoczył. - Ja mam dziewczynę i ja ją bardzo kocham, i moja dziewczyna jest jedyną, która mnie ma prawo całować i ja odmawiam dalszego uczestnictwa - powiedział, machając rękami. Nawet tak pijany myśli tylko o Monice... mimo wszystko on nie może z nią być. Po tym, jak się dzisiaj zachował, Harry był jeszcze bardziej zdeterminowany, żeby zawalczyć o dziewczynę. Skończyły się przyjazne układy i ciągłe odpuszczanie. Niezauważony wyłonił się zza krzaków i zgarnął przyjaciela. Zapakował go do taksówki i wyjął z kieszeni duże, ciemne okulary, które założył chłopakowi na oczy. Pojechali do najbliższego motelu, w którym nikt ich nie rozpoznał.

- Wstaw zdjęcie... wyślij.

Wiem, że to do Was należy głos decydujący, ale mnie się całkiem podoba ten rozdział. Już dawno mi się tak fajnie nie pisało!

Moje GG: 25612098

Mój Twitter: Monika_Mags